تأثير تربيت بدني در مدارس بر انگيزش و رفتار فعاليت بدني در نوجوانان: بررسي مدل انتقال زمينه اي

هدف از تحقيق حاضر بررسي مدل انتقال زمينه‌اي نقش تربيت‌بدني در مدراس بر انگيزش و رفتار فعاليت‌بدني نوجوانان بود. روش تحقيق از نوع توصيفيهمبستگي بود كه به روش مقطعي انجام شد. آزمودني‌هاي تحقيق شامل 513 نوجوان پسر و دختر تشكيل بودند كه بهصورت نمونه‌گيري دردرسترس انتخاب شدند. متغيرهاي اصلي تحقيق شامل متغيرهاي مربوط به نظريۀ خودتعيين‌گري (شامل حمايت خودمختاري ادراك‌شده، انگيزش دروني در كلاس تربيت بدني، و انگيزش دروني در اوقات فراغت)، و متغيرهاي مربوط به نظريۀ رفتار برنامه‌ريزي‌شده (شامل نگرش، هنجارهاي ذهني، و كنترل رفتاري ادراك‌شده)، تمايل به فعاليت بدني، و رفتار فعاليت بدني بودند. دادههاي تحقيق با استفاده از پرسشنامه هاي استاندارد گردآوري شدند. براي تحليل آماري داده‌ها از آزمون‌ همبستگي و روش معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد كه حمايت خودمختاري ادراك‌شده با انگيزش دروني در كلاس تربيت‌بدني ارتباط معناداري داشته و متعاقباً انگيزش دروني ايجاد شده در محيط ورزش تربيت بدني در مدرسه به انگيزش دروني براي انجام فعاليت‌بدني در اوقات فراغت منتقل شده است. همچنين، نتايج نشان داد كه انگيزش دروني در اوقات فراغت با مولفه‌هاي نظريۀ رفتار برنامه‌ريزي‌شده ارتباط معناداري دارند. به‌علاوه، مولفه‌هاي نظريۀ رفتار برنامه‌ريزي‌شده (به جز نگرش) با تمايل به فعاليت‌بدني ارتباط معناداري دارند. درنهايت، تمايل به فعاليت‌بدني با بروز رفتار فعاليت بدني ارتباط معناداري داشت. اين نتايج از مدل انتقال زمينه‌اي حمايت مي كند و نشان‌دهنده اهميت محيط تربيت‌بدني در مدرسه براي ايجاد انگيزه براي انجام فعاليت‌بدني در زمان اوقات فراغت مي باشد. اين نتايج مي‌تواند براي معلمين تربيت‌بدني و مربيان ورزش از اهميت زيادي برخوردار باشد.