پيش‌بيني اهمال‌كاري تحصيلي بر اساس مؤلفه‌هاي خود ناهمخواني و تاب‌آوري تحصيلي

هدف از پژوهش حاضر تبيين ارتباط خود ناهمخواني و تاب‌آوري تحصيلي با اهمال‌كاري تحصيلي در دانشجويان بود. روش تحقيق، توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه‌ آماري پژوهش حاضر شامل همه‌ دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي شهركرد بود كه به روش نمونه‌گيري، خوشه‌اي 242 دانشجو از ميان آن‌ها انتخاب شد. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌ خود ناهمخواني هيگينز (1987)، پرسش‌نامه‌ تاب‌آوري تحصيلي ساموئلز (2004) و پرسش‌نامه‌ اهمال‌كاري تحصيلي سواري (1390) استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از روش ضريب همبستگي و رگرسيون چندگانه به شيوه گام به گام استفاده گرديد. نتايج حاكي از همبستگي مثبت و معنادار خود ناهمخواني واقعيبايدي (r=0.36) و واقعيايده‌آل (r=0.39) با اهمال‌كاري تحصيلي و نداشتن همبستگي معنادار تاب‌آوري تحصيلي با اهمال‌كاري تحصيلي بود. افزون بر اين، تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد كه از ميان متغيرهاي پيش‌بين، فاصله خود واقعيايده‌آل توانست بيش از 15 درصد از واريانس اهمال‌كاري تحصيلي را پيش‌بيني كند. افراد خود ناهمخوان احتمال اهمال‌كاري بيشتري دارند. همچنين، فاصله بين خودِ واقعي و خودِ ايده‌آل قويترين پيش‌بيني‌كننده‌ اهمال‌كاري است؛ بنابراين دانشجوياني كه بين خودِ واقعي و ايده‌آل شان اختلاف زيادي تجربه مي‌كنند، بيشتر از افرادي كه بين خودِ واقعي و خودِ بايدي شان تفاوت تجربه مي‌كنند، اهمال‌كاري مي‌كنند.