مطالعه‌ي تطبيقي شاخص هاي زيست‌پذيري مناطق شهري اسلامشهر

امروزه زيست پذيري شهري گفتماني نيرومند را در توسعه شهري و طراحي شهري بازتاب مي‌دهد كه در پيشينه‌ي برنامه‌ريزي شهري رواج پيداكرده است. چنين گفتماني به وجود ارتباط مطلوب بين محيط شهري وزندگي اجتماعي اشاره مي‌كند. زيست پذيري در معناي اصلي و كلي خود به مفهوم دستيابي به قابليت زندگي است و درواقع همان دست‌يابي به كيفيت برنامه‌ريزي خوب يا مكان پايدار است. در اين امتداد هدف اين پژوهش سنجش و ارزيابي زيست پذيري شهري در مناطق شش گانه اسلامشهر است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف گذاري كاربردي و از لحاظ روش توصيفي – تحليلي است. داده ها با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته گردآوري و براي سنجش روايي آن از روش آلفاي كرونباخ استفاده گرديد كه پايايي آن با ميزان 940/ به تاييد رسيده است. جامعه آماري پژوهش مناطق 6 گانه اسلامشهر و حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران با سطح خطاي 9 درصد 384 نفر برآورده شده است كه مطابق تعداد جمعيت هر منطقه سهميه اختصاص داده شد. براي تجزيه‌وتحليل داده ها و اطلاعات به دست آمده از آزمون هاي كلموگروف اسميرنوف، فريدمن، تحليل مسير و از روش هاي آنتروپي شانون، تكنيك تصميم گيري چند معياره واسپاس در محيط نرم افزاري Smart Pls و Arc Gis استفاده شده است. نتايج به دست آمده نشان داد شاخص اقتصادي (5/2)، بيشترين اهميت و شاخص زيست محيطي (20/2)، كمترين اهميت را در زيست پذيري مناطق اسلامشهر دارند. همچنين يافته هاي ديگر پژوهش نشانگر آن بود كه مناطق 3، 2 و 1 به ترتيب با كسب ميزان امتياز واسپاس 2319/0، 17610/0 و 16530/0 از لحاظ برخورداري از شاخص هاي زيست پذيري در بين مناطق 6 گانه در رتبه هاي اول تا سوم قرار دارند. در سوي ديگر منطقه 6 با كسب كمترين ميزان واسپاس 0436/0 در جايگاه آخر قرارگرفته بود.