اثربخشي آموزش تركيبي برنامه حضوري- مجازي درمان تعامل والد- كودك بر اساس رويكرد آيبرگ بر رابطه مادر و كودك مبتلا به اختلال‌هاي رفتاري

The Effectiveness of Blended Teaching Method of Face to Face and Virtual for PCIT Based on Eyberg’s Approach on the Relationship Between Mother and Child with Behavioral Disorders

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشي آموزش برنامه حضوري- مجازي درمان والد- كودك بر اساس رويكرد آيبرگ بر رابطه مادر و كودك مبتلا به اختلالات رفتاري مراكز پيش‌دبستاني در شهر تهران بود. جامعه آماري مطالعه حاضر ،كليه مادران كودكان شاغل به تحصيل در مراكز پيش‌دبستاني منطقه پنج آموزش‌و‌پرورش شهر تهران بودند. اين پژوهش يك مطالعه نيمه‌آزمايشي با طرح پيش­آزمون- پس­آزمون با 30 مادر كودكان با اختلالات رفتاري پيش‌دبستاني (15 مادر گروه آزمايشي و 15 مادر گروه گواه)، بود كه با روش نمونه­گيري در دسترس انتخاب شده بودند. شركت‌كنندگان به‌صورت تصادفي به دو گروه 15 نفري تقسيم شدند (يك گروه آزمايش و يك گروه گواه). گروه آزمايش، برنامه حضوري مجازي تعامل والد- كودك را در 14 جلسه دريافت كردند؛ در حالي كه به گروه گواه اين آموزش ارائه نشد. ابزارهاي استفاده شده در اين پژوهش، مقياس رابطه والد- كودك پيانتا (CPRS) و سياهه رفتاري كودكان (CBCL) آخن باخ و رسكولار بود. براي تجزيه‌و‌تحليل از آزمون t مستقل و تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه برنامه حضوري- مجازي درمان تعامل والد- كودك بر اساس رويكرد آيبرگ به‌طور معناداري در مؤلفه‌هاي وابستگي، تعارض، نزديكي و رابطه بين والد و كودك مؤثر بوده است. الگوي كلي نتايج حاكي از آن است كه اين برنامه بر رابطه مادر و كودك اثربخش بوده است؛ بنابراين مي‌توان از آن به‌عنوان يك الگوي درماني در مراكز پيش‌دبستاني استفاده شود.

The goal of this research is to measure the effectiveness of Blended Teaching Method of Face to Face and virtual PCIT based on Eyberg’s approach on the relationship between the mother and her child with behavioral disorders, The Tehran preschool children. This research was a semi experimental with the post test and pretest pattern on 30 mothers of preschool children with behavioral disorders (15 mothers in experiment group and 15 mothers in control group). They were selected through convenience sampling method. They were divided to two equally separate groups (one as experiment group and the other as control group). Experimental group received PCIT during 14 sessions while the control group did not recieve that program. The instrument of present research was parent child relationship scale (PCRS) of Piyanta (1994). For analysis, independent t-test and covariance analysis were used. Our findings showed that face to face and virtual PCIT based on Eyberg’s approach to behavioral disorders of preschool children, had a meaningful effect on challenge, dependence, closeness and positive relationship. The general model of the results indicated that this program is effective in improving relationship between the mother and her child, and could be used as a model of cure in preschools.