نقد و ارزيابي مباني روش‌‌شناختي الهيات گشوده با تبيين ديدگاه كلارك پيناك

«الهيات گشوده»، گرايشي الهياتي۔فلسفي است، كه تفسير نويني از برخي صفات خداوند و لوازم آن ارائه مي‌‌دهد. اين ديدگاه، بسياري از آموزه‌‌هاي الهيات سنّتي (همچون منزّه بودن خداوند، علم پيشين مطلق، قدرت مطلق و ويژگي‌‌هايي از اين دست) را نه مبتني بر كتاب مقدّس، بلكه الهام‌گرفته از فلسفهٔ يونان دانسته، و در مقابلْ تصويري از خداوند ارائه مي‌كند كه مبتني بر تشخّص، تغيير‌پذيري و تعامل او با انسان است. يكي از مؤسسين الهيات گشوده، كلارك پيناك است. به اعتقاد او در ترسيم اعتقادات ديني اگر چه سنّت و فلسفه بايد مورد توجه قرار گيرد، اما «كتاب مقدّس» بيشترين اهميت را دارد و بر اين مبنا، آموزه‌‌هاي الهيات سنّتي بايد مورد نقّادي قرار گيرد. پيناك، گرچه ره‌‌آورد تقريرش را «آزادي واقعي خدا و انسان» مي‌‌داند، اما به‌‌نظر مي‌‌رسد مباني روشي او به لحاظ منطقي نامنسجم‌اند. از اين‌رو، اين پژوهش به ارزيابي ديدگاه پيناك در مباني روش‌‌شناختي «الهيات گشوده» مي‌‌پردازد. به‌‌نظر مي‌‌رسد به رغم آن كه پيناك در برخي موارد ضعف‌هاي الهيات سنّتي مسيحي، درتبيين معارف الهياتي را به‌‌خوبي بيان كرده، اما تلاش او در ارائهٔ راهكار به لحاظ روشي قابل نقد است. اين مقاله با روش توصيفي۔تحليلي و با رويكرد روش‌‌شناسي بنيادين، در صدد ارزيابي آراي پيناك در مباني روش‌‌شناختي «الهيات گشوده» است.