رابطه مديريت روان‌پريش و شهرت سازماني با ميانجي‌گري سرپرستي مخرب و مسئوليت‌پذيري اجتماعي

مديريت روان‌پريش، به عنوان نوعي رهبري ناكارآمد، مي‌تواند تأثير منفي بر شهرت و پيشايندهاي سازماني آن داشته باشد. لذا هدف اين مقاله بررسي آن است كه چگونه مديريت روان‌پريش بطور غير مستقيم از طريق تجلي سرپرستي مخرب و افول مسئوليت‌پذيري اجتماعي، شهرت شركت‌ها را تضعيف مي‌كند. پژوهش بر اساس هدف كاربردي و از جهت شيوه گردآوري داده‌ها توصيفي از نوع همبستگي است. براي گردآوري داده‌هاي پژوهش از  پرسشنامه‌هاي استاندارد روان‌پريش سازماني متيو و همكاران (2014)، سرپرستي مخرب تپر (2000)، مسئوليت‌پذيري اجتماعي لي و لي (2012) و شهرت سازماني ولش و بيتي (2009) استفاده شد. جامعه آماري پژوهش مشتمل بر كليه كاركنان شركت‌هاي فعال در صنايع فلزي شهر كرمان است كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده 350 نفر از آنها انتخاب گرديد. جهت تأييد پايايي پرسشنامه‌ها از آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي استفاده شد كه ميزان آن براي هر چهار پرسشنامه بالاتر از 7/0 بود. مقادير به دست آمده براي روايي همگرا نيز نشان‌دهنده روايي پرسشنامه‌ها بود. تحليل داده‌ها با روش مدل معادلات ساختاري و با استفاده از نرم‌افزار PLS انجام پذيرفت. يافته‌ها حاكي از آن است كه با حضور مديران روان‌پريش، ميزان رفتارهاي سرپرستي مخرب افزايش و سطح مسئوليت‌پذيري اجتماعي ادراك‌شده شركت توسط كاركنان كاهش مي‌يابد. همچنين هر  چند ارتباط مستقيمي بين مديريت روان‌پريش با شهرت سازماني مشاهده نشد، اما طبق شواهد مي‌توان استدلال نمود كه مديريت روان‌پريش بطور غير مستقيم بواسطه  تجلي سرپرستي مخرب و افول سطح مسئوليت‌پذيري اجتماعي، شهرت شركت را متأثر مي‌سازد.