بازماندگيِ شيعيان اندونزي از مشاركت در فرآيند و ساختار قدرت سياسي‌

اندونزي ازجمله كشورهاي مسلمان جنوب شرق آسياست كه در دهه هاي اخير، پيشرفت قابل‌توجهي در عرصه هاي اقتصادي و سياسي داشته است. اين پيشرفت امروزه در عرصه سياسي به شكل فعاليت گروه‌هاي مختلف در قالب احزاب و جناح هاي سياسي در فرايند تصميم گيري ها در اين كشور ديده مي شود. سؤال اصلي اين است كه چرا شيعيان اندونزي در روند تغيير جايگاه سياسي‌اجتماعي خود، ناكام بوده و نتوانسته اند نقش و جايگاه سياسي مناسبي در اين كشور پيدا كنند. در راستاي پاسخ به سؤال مطرح شده، بر مبناي ادغام دو نظريه بسيج سياسي و ساختار فرصت سياسي مي‌توان اين فرضيه را بيان نمود كه پنج مؤلفۀ جمعيت پراكنده همراه با ضعف بنيه اقتصادي شيعيان، رهبران متفرق و غيرسياسي، ايدئولوژي حاكم و انسداد سيستم سياسي، سازمان ناكارآمد و عدم دسترسي به متحدان متنفذ و عدم استفاده سياسي از فرصت رسانه‌اي، نقش مهمي در بروز اين وضعيت داشته است. يافته هاي پژوهش نيز نشان مي دهد جمعيت شيعيان اندونزي پيوستگي جغرافيايي لازم، سازمان هايي با رويكرد هم‌افزا و بسيج كنندگي، ايدئولوژي پويا و مؤثر و رهبراني با دغدغه هاي اجتماعي‌سياسي نداشته و ندارد. شيعيان اين كشور از فرايند مشاركت در قدرت بازمانده اند. مقاله از روش توصيفي و شيوه كتابخانه‏ايِ گردآوري و تحليل داده‏ها بهره‌مند است.