جايگاه معنوي حرم رضوي در دوره شاه طهماسب اول صفوي

شاه طهماسب، دومين شاه سلسله صفويه، به دليل نوپايي حكومت نيازمند تثبيت جايگاه معنوي خويش در بين شيعيان بود. در اين راستا توجه به نمادها و اماكن مقدس شيعي ازجمله حرم حضرت رضا(ع) در سياست او از اهميت ويژه اي برخوردار بود. اين پژوهش دربرگيرنده تحولاتي است كه با محوريت حرم رضوي در دوره شاه طهماسب به وقوع پيوست و درصدد پاسخ به اين پرسش مي باشد كه حرم رضوي در دوره شاه طهماسب از چه جايگاه معنوي و مذهبي برخوردار بود؟ با بررسي مؤلفه‌هايي همچون زيارت، توسل، نذورات، موقوفات و تدفين بزرگان در جوار حرم رضوي، مي توان نسبت به‌جايگاه معنوي و مذهبي رفيع اين مكان در دوران حكومت شاه طهماسب آگاهي يافت. به نظر مي رسد علاوه بر جنبه هاي مذهبي و معنوي، به سبب آنكه حرم رضوي تنها حرم ائمه معصومين(ع) موجود در قلمرو شاه طهماسب بود، اعتبار ويژه اي در سياست هاي اين شاه داشته است. شاه و درباريان با استفاده از شيوه هاي مختلف در پي اثبات ارادت خود به اين مرقد مطهر بوده اند. اين پژوهش بر آن است تا به مواردي از قبيل جايگاه زيارت و توسل به امام رضا(ع)، موقوفات و نذورات حرم رضوي در اين مقطع تاريخي، جايگاه حرم رضوي در ميان حكومت‌هاي همسايه، نقش حرم رضوي در تصميمات شاه طهماسب و درنهايت مدفونين در جوار حرم رضوي، بپردازد. روش پژوهش، توصيفي-تحليلي و جمع‌آوري اطلاعات به روش كتابخانه‌اي انجام شده است. ابزار اصلي اين پژوهش داده هاي منابع تاريخي عصر صفوي مي باشد و درنهايت بر پايۀ يافته‌هاي حاصل از منابع استنتاج، تبيين و تحليل به ‌عمل آمده است.