پتانسيل‌يابي منابع آب زيرزميني دشت اردبيل با استفاده از مدل هاي شاخص آنتروپي و نايو بيز

اگرچه منابع آب زيرزميني، از ديرباز به عنوان يك گزينه مطمئن مورد استفاده انسان بوده است، اما برداشت بي رويه از آنها به خصوص در دشت اردبيل سبب افت كمي و كيفي اين منابع شده است. يكي از راه كارهاي مديريتي منابع آب، شناسايي مناطق آبي با پتانسيل هاي مختلف و بهره برداري از آنها با توجه به ظرفيت آن ها مي باشد. هدف از اين مطالعه پتانسيل يابي منابع آب زيرزميني دشت مذكور با استفاده از عوامل مؤثر در تغذيه سفره هاي آب زيرزميني، از طريق مدل عيني شاخص آنتروپي و همچنين مدل عيني يادگيري ماشيني نايوبيز است. لذا براي پتانسيل يابي منابع آب زيرزميني دشت مورد مطالعه، از پارامترهاي طبقات ارتفاعي، شيب زمين، بارش، فاصله از رودخانه، شاخص پوشش گياهي، خاك شناسي، كاربري اراضي، سنگ شناسي، عمق آب زيرزميني و قابليت انتقال آبخوان دشت مورد نظر استفاده گرديد. به منظور عينيت بخشيدن هرچه بيشتر به مدل سازي، پارامترهاي طيفي مورد استفاده، با استفاده از روش بهينه سازي جنكز كلاس بندي شدند. ارزيابي نتايج حاصل از مدل ها با استفاده از منحني مشخصه عملكرد سيستم و معيار مساحت زير منحني صورت پذيرفت. معيار مساحت زير منحني براي مدل هاي شاخص آنتروپي و نايوبيز به ترتيب 0/728 و 0/821 محاسبه شد كه نشانگر توانايي هر دو مدل در پتانسيل يابي منابع آب زيرزميني دشت اردبيل و برتري مدل نايوبيز نسبت به مدل شاخص آنتروپي مي باشد. نتايج حاصل از پتانسيل يابي دقيق منابع آب زيرزميني دشت اردبيل مي تواند در طرح هاي مديريت منابع آب زيرزميني و جلوگيري از بهره كشي بيش از توان آن ها سازنده باشد.