تأثير برنامه مهارت‌هاي زندگي (خودآگاهي، مقابله با استرس، همدلي) بر اساس فرهنگ بومي بر شادكامي و تاب‌آوري زنان مطلقه

Validation and the Effectiveness of Life Skills Training (Self-awareness, Coping with Stress, Empathy) based on Native Culture on Happiness and Resilience of Divorced Women

هدف: اين پژوهش، با هدف تعيين اثربخشي برنامه مهارت‌هاي زندگي (خودآگاهي، مقابله با استرس، همدلي) بر اساس فرهنگ بومي بر شادكامي و تاب‌آوري زنان مطلقه انجام شد. روش: روش پژوهش كمي از نوع نيمه آزمايشي است. جامعه آماري شامل كليه زنان مطلقه بين 30 تا 40 سال مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره و خدمات روان‌شناختي شهر كرمان در نيمه اول سال 1395 بود كه از ميان آن‌ها 30 نفر با روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب‌ و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (15 نفره) جايگزين شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003) و شادكامي آكسفورد (1989) استفاده شد. برنامه آموزشي طي 11 جلسه 90 دقيقه‌اي در گروه آزمايش اجرا و گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفت و نتايج با روش تحليل كوواريانس موردتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش مهارت‌هاي زندگي بر افزايش ميزان شادكامي و تاب‌آوري گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل تأثيرگذار بوده است (01/0>p). نتيجه‌گيري: براساس نتايج مي‌توان گفت كه برنامه مهارت‌هاي زندگي (خودآگاهي، مقابله با استرس، همدلي) مبتني بر فرهنگ بومي، برنامه مناسب و كارآمدي براي زنان مطلقه است و اجراي آن مي‌تواند بر شادكامي و تاب‌آوري اين افراد مؤثر باشد.

Aim: The purpose of this study was to develop a life skills training based on native Iranian culture and to determine its effectiveness on the happiness and resilience of divorced women. Methods: The research method used was qualitative-quantitative. The statistical population for this research included all divorced women between the ages of 30 and 40 who referred to counseling and psychological services centers of city of Kerman in the first half of 1395 (Persian calendar), among whom 30 were selected thrgouh available sampling method and were randomly divided into two experimental and control groups (15 subjects each). To collect data, Conner and Davidson Resilience (2003) and Oxford Happiness (1989) Questionnaires were used. The training program was performed in 11 ninety-minute sessions in the experimental group, and the control group was placed in the waiting list. The results were analyzed using covariance analysis. Results: The findings showed that the content validity ratio (CVR) was calculated based on the Lavoshe method for 10 experts (0/83), and the content validity index (CVI) based on the Waltz and Bassel methods for this number was 0/80, and based on comparing these values with the acceptable value of both indicators, the content validity of the program is acceptable. Also, the results showed that life skills training had an impact on increasing the happiness and resiliency of the experimental group compared to the control group (p<0/01). Conclusion: According to the results, life skills program (self-awareness, coping with stress, empathy) based on indigenous culture is an appropriate and effective program for divorced women and its implementation can affect the happiness and resiliency of these individuals.