واكاوي تاثير ابن رشد بر ابن ميمون در چگونگي كاربرد عقل در شريعت

نسبت ميان عقل و شريعت يكي از بحث‌هاي مهم و مورد اختلاف انديشمندان اديان بوده است. پرسش اساسي اين جستار عبارت است از «تاثير ابن‌رشد بر ابن‌ميمون در به‌كارگيري عقل در شريعت چگونه است؟» برخي از نكاتي كه در اين پژوهش بدان دست يافتيم حاكي از تاثير عميق ابن‌رشد بر ابن‌ميمون در بحث عقل و شريعت مي‌باشد. ابن‌رشد در فرازهاي مختلفي از آثارش به خطرات عقل‌گرايي محض هشدار داده و به‌كارگيري آن را در شريعت محدود مي‌كند. وي معتقد است عقل به تنهايي توان تاويل را نيز ندارد و بايد به واسطه اهل‌شريعت با شرايطي كه در دين تبيين شده انجام شود. ابن‌ميمون نيز به مشروط بودن به‌كارگيري عقل در شريعت تصريح كرده و معتقد است كتاب مقدس يهوديّت موازين كاربرد عقل در شريعت را تعيين مي‌نمايد كه به واسطه اهل شريعت صورت مي‌گيرد. در تطبيق آراي ابن‌رشد و ابن‌ميمون با دلائلي مواجه مي‌شويم كه به تاثير ابن‌رشد بر ابن‌ميمون در مسئله چگونگي كاربرد و محدودسازي عقل در شريعت تاكيد دارد.