بررسي مقايسه‌اي آراي هايدگر و كربن در باب «فهم در ساحت حضور»

مارتين هايدگر فيلسوف پديدارشناس آلماني را بايد يكي از مهم‌ترين منتقدان فلسفۀ سوبژكتيو غرب در نظر آورد كه به جاي تأكيد بر انفكاك پذيرفته شدۀ فاعل شناسا و مورد شناسايي، كه به طور خاص در نظريۀ تناظري صدق اصلي مسلّم انگاشته مي شود، ساحت فهم را نه ساحت انطباق و ارتباط برقرار شدن ميان سوژه و ابژه، بلكه ساحت حضور در ساحت فهم در نظر مي آورد؛ از اين جهت در نظر هايدگر ميان نحوۀ بودن و نحوۀ فهم ارتباط هست. از سويي هانري كربن به مثابۀ يكي از مهمترين فلاسفۀ متأثر از هايدگر، معتقد است فلسفۀ ايراني-اسلامي افق گسترده‌تري براي فهم را در مقابل فيلسوف قرار مي دهد. پرسش اصلي اين مقاله اين است كه كربن چه افق‌هاي هستي‌شناختي ديگري فراتر از هايدگر را در متن فلسفۀ شيعي جستجو ميكرد؟ نويسندگان معتقدند به زعم كربن، فلسفۀ شيعي با اعتقاد به ساحتهاي تشكيكي حضور، فهم عميق تر و كامل تري را براي فيلسوف و سالك به ارمغان مي آورد و بدين ترتيب فهم فراتر از تاريخ جهاني قرار مي گيرد. چيستيِ براهين اين دو فيلسوف مورد تأمل ما در اين مقاله قرار گرفته است.