بررسي اثرگذاري شاخص‌هاي كيفيت محيط‌زيستي بر توسعه مالي در ايران

بخش مالي نقش مركزي در رشد و توسعه اقتصادي و همچنين، نقش واسطه اي در تخصيص منابع به همه بخش هاي اقتصاد، از طريق كاهش هزينه هاي تأمين مالي و نيز تشويق پس اندازها و استفاده كارا از آن ها ايفا مي كند. با توجه به گرم شدن كره زمين و تغييرات آب و هوايي در جهان، همزمان با هدف دستيابي به رشد اقتصادي مطلوب، توجه به حفظ محيط زيست و كاهش آلاينده هاي محيط زيستي يكي از دغدغه هاي سياست گذاران است. از اين رو، هدف اين مطالعه بررسي رابطه بين شاخص‌هاي كيفيت محيط زيست و شاخص هاي توسعه مالي در ايران طي دوره زماني (2015-1970) با استفاده از الگوي سيستم معادلات به ظاهر نامرتبط (SUR) است. براي اين منظور از چهار شاخص‌ كيفيت محيط زيست شامل توليد محصولات كشاورزي (توليد غلات و دام)، تراكم جمعيت، آلودگي هوا (انتشار دي‌اكسيد‌كربن) و استفاده از منابع انرژي و هم چنين، شاخص هاي توسعه مالي شامل عرضه گسترده پول، اعتبارات داخلي به بخش خصوصي و شاخص قيمت مصرف كننده استفاده شد كه براي هر يك از شاخص هاي توسعه مالي معادله جداگانه تخمين زده شد. نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه تراكم جمعيت و مصرف انرژي اثر مثبت و معني‌دار بر شاخص هاي توسعه مالي دارند. از سوي ديگر، انتشار دي‌اكسيد‌كربن، توليد محصولات كشاورزي و مصرف انرژي سوخت فسيلي اثر منفي و معني‌دار دارند. توجه به يافته هاي اين مطالعه در امر سياست گزاري هاي بخشي و كاهش آثار تخريب محيط زيست توسط بخش هاي اقتصادي مي تواند نقش مهمي داشته باشد. اين نتايج از نظر طراحي سياست هاي مديريت منابع انرژي و توسعه پايدار مالي و اقتصادي براي سياست‌گذاران در كشور حائز اهميت است.