بررسي آثار اقتصادي و رفاهي طرح انتقال آب طالقان در قالب يك مدل تعادل عمومي پويا

افزايش تقاضاي منابع آب و كاهش منابع منجر به اعمال سياست ها و روش هاي مختلف مديريتي آب شده است. طرح هاي انتقال آب يكي از اين روش هاست كه درواقع، از يك سو پاسخي به مساله ناهماهنگي در مقابل توزيع جمعيت و فعاليت هاي مربوط به آن است و از سوي ديگر، توزيع مكاني آب است. اين طرح ها در عين حال كه راه حلي براي بحران آب است، آثار مختلفي دارد. لذا، اين مطالعه به بررسي آثار بلندمدت اقتصادي طرح انتقال آب طالقان در طي 30 سال در قالب يك مدل تعادل پويا مي پردازد. براي اين منظور ابتدا جدول دادهستانده استان تهران طراحي شد و ماتريس حسابداري اجتماعي به دست آمد. سپس، از مدل تعادل عمومي پويا براي بررسي انتقال آب استفاده شد. براساس نتايج مطالعه، انتقال آب اثر منفي بر رفاه خانوار دارد و اثر اين طرح ها برتوليد ناخالص، ارزش افزوده، تقاضاي سرمايه گذاري، تقاضاي خانوار در بخش هاي كشاورزي، صنعت و خدمات اثر چنداني ندارد و نيز، در طي 30 سال اين روند ادامه دارد. لذا، نتايج اين  قبيل مطالعات و بررسي ساير آثار مي تواند رهنمودي براي برنامه ريزان براي طرح هاي آتي قرار گيرد.