اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خستگي ناشي از سرطان و رفتارهاي خودمراقبتي بيماران مبتلا به سرطان

سرطان به عنوان يك عامل استرس زاي منفي، تاثير جدي بر سلامت جسمي و رواني مبتلايان دارد. اين امر لزوم مداخلات روان شناختي را در اين بيماران ضروري مي سازد، لذا پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خستگي ناشي از سرطان و رفتارهاي خود مراقبتي بيماران سرطاني انجام گرفت. روش پژوهش حاضر با توجه به موضوع آن، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمونپس آزمون بود. جامعه آماري مطالعه حاضر نيز شامل تمامي بيماران مراجعه كننده به مركز غير دولتي سرطان شناسي شهرستان اروميه در بازه زماني فروردين و ارديبهشت 1399 بودند. از بين جامعه آماري نمونه اي به حجم 30 نفر بيمار مبتلا به سرطان (15 نفر گروه آزمايش 15 نفر گروه كنترل) براساس ملاك هاي ورودي با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي بين دو گروه آزمايش و كنترل گمارش شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه خستگي ناشي از سرطان اوكوياما و همكاران (2000) و پرسشنامه رفتارهاي خودمراقبتي در بيماران سرطاني محقق ساخته استفاده شد. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي درمان مبتني بر شفقت را تجربه كردند. سپس هر دو گروه بعد از اتمام جلسات به ابزارهاي اندازه گيري پاسخ دادند. نتايج تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد تفاوت ميانگين نمرات خستگي ناشي از سرطان و رفتارهاي خودمراقبتي بعد از درمان مبتني بر شفقت در مقايسه با گروه كنترل معنادار است (0.001 P). به طوري كه درمان مبتني بر شفقت باعث كاهش خستگي ناشي از سرطان و افزايش رفتارهاي خود مراقبتي شد. پيشنهاد مي شود جهت بهبود خستگي ناشي از سرطان و رفتارهاي خودمراقبتي بيماران در كنار ساير مداخلات از درمان مبتني بر شفقت استفاده شود.