تدوين مدل روان درماني مثبت يكپارچه نگر و مقايسه اثربخشي آن با روان درماني شناختي رفتاري و روان درماني مثبت در كاهش علائم افسردگي بزرگسالان

رواندرماني مثبت در درمان افسردگي مزايايي دارد ولي اثربخشي آن را با يكپارچه سازي نظري و تكنيكي مي توان افزايش داد. هدف اين پژوهش تدوين مدل درماني يكپارچه نگر و مقايسه آن با رواندرماني مثبت و درمان شناختي رفتاري در درمان افسردگي مي باشد. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي است. جامعه آماري شامل كليه ي افراد مبتلا به افسردگي اساسي در شهر مشهد بود. صد و چهل و پنج فرد مبتلا به افسردگي اساسي به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شركت كردند. شركت كنندگان در سه گروه رواندرماني مثبت يكپارچه، رواندرماني مثبت، و رواندرماني شناختي رفتاري و گروه گواه قرار گرفتند و پرسشنامه جمعيت شناختي، مقياس نگرشهاي ناكارآمد (بك و وايسمن، 1978)، و سياهه افسردگي بك (بك، استير و براون، 1996)، و مقياس هيجان هاي اساسي (پاور، 2006) را تكميل كردند. داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. تفاوت معناداري در اثربخشي سه گروه مداخله در پس آزمون وجود نداشت اما هر سه گروه مداخله از گروه گواه اثربخشي بيشتري داشتند (0.001 p). در پيگيري شش ماهه رواندرماني مثبت يكپارچه نگر نسبت به ساير روشهاي درماني در كاهش عود مجدد اثربخشي بيشتري داشت (0.001 p). نتايج اين پژوهش نشان دادند كه كاربست باليني برخي توانمنديهاي شخصيت موجب بهبود اثربخشي درمان در عود مجدد افسردگي مي شود.