رابطه كيفيت زندگي در مدرسه با خودپنداره تحصيلي، بهزيستي روانشناختي و اشتياق تحصيلي

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه كيفيت زندگي در مدرسه با بهزيستي روانشناختي، خودپنداره تحصيلي و اشتياق تحصيلي دانش‌آموزان انجام گرفت. روش پژوهش توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش كليه دانش‌‌آموزان متوسطه دوم زهك بود. 323 دانش‌آموز به شيوه نمونه‌گيري تصادفي-طبقه‌اي وارد پژوهش شدند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه‌هاي كيفيت زندگي در مدرسه (اندرسون و بورك، 2000)، بهزيستي روانشناختي (ريف، 1989)، خودپنداره تحصيلي (يي يسن چن، 2004) و اشتياق تحصيلي (شوفلي، سالانوا، گونزالزروما و بيكر، 2002) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كيفيت زندگي در مدرسه با خودپنداره تحصيلي (0.71=r)، بهزيستي روانشناختي (0.79=r) و اشتياق تحصيلي (0.67=r) رابطه مثبت و معناداري دارد (p 0.001). همچنين كيفيت زندگي درمدرسه توانسته است به ترتيب 56، 65 و 47 درصد از واريانس خودپنداره تحصيلي، بهزيستي روانشناختي و اشتياق تحصيلي را پيش بيني كند. با توجه به نتايج، مديريت مدارس بايد با حاكميت قوانين و مقررات آموزشي ثابت و روشن، برقراري روابط مثبت دوستانه بين معلم و دانش‌آموزان، فراهم ساختن فرصت‌هاي حمايتي عاطفي، محيط مدرسه‌اي امن و خودمختارانه براي دانش‌آموزان فراهم كنند تا دانش‌آموزان با بهزيستي روانشناختي مناسب، خودپنداره مثبت تحصيلي و اشتياق بالاي تحصيلي درگير فرايند يادگيري شوند.