نسبت ژئوپليتيك و راهبردهاي ملي توسعه در ايران از ديدگاه آمايش سرزمين

آمايش‌سرزمين رويكردي منطقي و علمي به برنامه‌ريزي در پهنه‌ي سرزمين است كه بيانگر اين واقعيت است كه بدون توجه به ظرفيت‌هاي سرزميني، بهره‌وري به حداقل مي‌رسد. از اين‌رو در مقاله  حاضر سعي شده تا به بررسي و آسيب‌شناسي اين برنامه‌ريزي‌ها در فضاي سرزميني ايران از ديدگاه آمايش‌سرزمين بپردازد و به ارائه‌ مدلي راهبردي دست يابد. در اين پژوهش به اين نتيجه رسيديم  كه تأكيد صرف بر كاركردهاي سنتي سرزميني مانند كشاورزي و فعاليت‌هاي وابسته به آب و عدم توجه به كارويژه‌هاي جديد و منطبق بر توان سرزمين و اقتضائات جهان امروز مانند تجارت و توريسم و غيره و همچنين سازماندهي سياسي غير منطبق بر نواحي و واقعيت‌هاي جغرافيايي كشور، سبب بروز آسيب‌هاي ژئوپليتيكي كنوني شده است. براي ارائه‌ مدل راهبردي از روش تحليل راهبردي سوات «SOWT» و براي الويت‌بندي راهبردها از ماتريس «QSPM» استفاده شده است. روش تحقيق اين مقاله نيز تحليلي توصيفي است. يافته­هاي تحقيق گوياي آن است كه «راهبردهاي ملي توسعه در ايران با ارائه‌ دركي جامع از قوت‌ها و ضعف‌هاي داخلي سرزمين و تهديدها و فرصت‌هاي خارجي و نيز آسيب‌هاي ناشي از برنامه‌ريزي انساني در فضاي جغرافيايي، زمينه را براي ارائه يك مدل راهبردي منطبق بر واقعيت‌هاي جغرافيايي و آمايش سرزمين در فضاي سرزميني ايران فراهم مي‌نمايد.