زيست چينه نگاري و تغييرات سطح آب دريا در رسوبات كنياسين ماستريشتين در زاگرس (برش پيرغيب) بر اساس فرامينيفرهاي پلانكتونيك

در اين مطالعه رسوبات  كرتاسه بالايي حوضه زاگرس، حوضه فارس، برش پيرغيب به منظور بررسي زيست­چينه­نگاري و تغييرات سطح آب دريا مورد بررسي قرار گرفتند. اين رسوبات داراي 206 متر ضخامت بوده كه از طبقات سنگ آهك، شيل، مارن و مارن آهكي تشكيل شده است. مطالعات انجام شده بر روي فرامينيفرها در اين برش منجر به شناسايي 70 گونه متعلق به 16 جنس از فرامينيفرهاي پلانكتونيك شد. برمبناي فرامينيفرهاي پلانكتونيك، رسوبات كرتاسه بالايي به 9 بايوزون جهاني تقسيم شده­اند كه اين بايوزون­ها از قديم به جديد عبارتند از : بايوزون شماره يك : Dicarinella concavata Interval Zone ، بايوزون شماره دو: Dicarinella asymetrica Total Range Zone، بايوزون شماره سه:  Globotruncanita elevata Partial range zone  ، بايوزون شماره چهار: Globotruncana ventricosa Interval Zone ، بايوزون شماره پنج: Radotruncana calcarata Interval ، بايوزون شماره شش: Globotruncanella havanensis Partial range zone ، بايوزون شماره هفت: Globotruncana aegyptiaca Interval zone  ، بايوزون شماره هشت :  Gansserina gansseri Interval zone، بايوزون شماره نه :Contusotruncana contusa Interval Zone رسوبات كرتاسه بالايي در منطقه مورد مطالعه برمبناي فرامينيفرهاي پلانكتونيك، داراي سن كنياسين – ماستريشتين پسين است. با توجه به بررسي مورفوتايپ­هاي فرامينيفرهاي پلانكتون عمق حوضه رسوبي روند افزايشي از كنياسين تا سانتونين مياني را نشان مي دهد. هر چند در زمان سانتونين بالايي عمق حوضه كاهش مي­يابد .و دوباره در ابتداي كامپانين حوضه رسوبي عميق مي­شود ، در انتهاي كامپانين ونزديك به مرز كامپانين ماستريشتين كم عمق شدگي حوضه و پسروي را مشاهده مي­كنيد.