مقايسۀ پاسخ‌هاي تستوسترون، كورتيزول و كراتين‌كيناز به دو نوع تمرين مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون در پسران ژيمناستيك‌كار

هدف از پژوهش حاضر مقايسۀ پاسخ‌هاي تستوسترون، كورتيزول و كراتين‌كيناز به دو نوع تمرين مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خـون بـود. بـه اين منظور 36 پسر ژيمناستيك‌كار 10 تا 14 ساله در يك طرح تحقيق نيمه‌تجربي شركت كردند. آزمودني‌ها با ميانگين وزن 8.11±37.11 كيلوگرم، قد 11.58±145.16 سانتي‌متر، شاخص تودۀ بدن 1.77±17.40 كيلوگرم بر مترمربع به‌طور تصادفي به سه گروه كنترل (12n=)، تمرين مقاومتي سنتي (12=n) و تمرين مقاومتي همراه با محدوديت جريان خون (12=n)، تقسيم شدند. تمرين شامل سه حركت باز شدن زانو، خم شدن آرنج و پرس سينه بود. نمونه‌هاي خوني قبل و نيم ساعت بعد از اجراي تمرين گرفته شد. از آزمون آماري تي وابسته براي بررسي نتايج درون‌گروهي و از آناليز واريانس يكراهه با آزمون تعقيبي LSD براي بررسي نتايج بين‌گروهي استفاده شد. نتايج درون‌گروهي نشان داد كه پس از يك وهله فعاليت ورزشي متغير تستوسترون در هيچ‌يك از گروه‌هاي قدرتي (0.653=P) و انسدادي (0.107=P) معنا‌دار نشد، ليكن متغير كورتيزول در هر دو گروه قدرتي (0.015=P) و انسدادي (0.015=P) افزايش معنا‌دار داشت. همچنين كراتين‌كيناز تنها در گروه قدرتي (0.001=P) معنا‌دار شد. نتايج بين‌گروهي نشان داد در هر دو نوع تمرين در مقادير تستوسترون و كورتيزول تفاوت معنا‌داري بين گروه‌ها وجود نداشت؛ اما در متغير كراتين‌كيناز تفاوت معنا‌دار بود (0.05=P). اين مطالعه با پاسخ آنابوليك برابر در دو نوع تمرين و شاخص آسيب كمتر در گروه تمرين مقاومتي با محدوديت جريان خون تا حدودي از سودمندي اين نوع از تمرين مقاومتي حمايت مي‌كند.