تأثير وضعيت آمادگي بدني و جنسيت بر پاسخ دستگاه قلبي تنفسي به فعاليت وامانده‌ساز در محيط با آلودگي هوا

شواهد حاكي از آن است كه آلودگي هوا در جوامع صنعتي با مرگ‌ومير ناشي از بيماري‌هاي قلبي تنفسي همراه است، اما اطلاعات اندكي در خصوص تأثير وضعيت آمادگي بدني و جنسيت وجود دارد. هدف مطالعۀ حاضر تعيين اثر وضعيت آمادگي بدني و جنسيت بر شاخص‌هاي قلبي تنفسي شامل درصد اشباع هموگلوبين از اكسيژن (2SPO)، حاصل‌ضرب دوگانه (DP) و شاخص‌هاي اسپيرومتري (FVC،1FEV، FVC / 1FEVوPEF) متعاقب فعاليت وامانده‌ساز در هواي آلوده بود. در يك طرح نيمه‌تجربي، 120 مرد و زن (هشت گروه) 40 تا 55 ساله، به‌طور تصادفي به چهار گروه تجربي (زن فعال، مرد فعال، زن غيرفعال و مرد غيرفعال) ساكن محيط آلوده و چهار گروه كنترل (زن فعال، مرد فعال، زن غيرفعال و مرد غيرفعال) ساكن محيط غيرآلوده تقسيم و با يكديگر مقايسه شدند. آنوا دوطرفه نشان داد كه آلودگي هوا موجب افزايش 29.5 درصدي DP مي‌شود، درحالي‌كه كاهش شديد FVC، ،1FEV به‌ترتيب به مقدار 16.87و21.4 درصدي سطوح استراحتي را در پي دارد. در پي انجام فعاليت بدني، افزايش 26.31 درصدي مقادير DP در مردان و زنان غيرفعال محيط آلوده در مقايسه با گروه‌هاي كنترل رخ مي‌دهد. علاوه‌بر اين، جنسيت نيز به‌ترتيب افزايش 12.14و7.63 درصدي سطوح استراحتي DPو FVC / 1FEVدر مردان را به‌دنبال دارد. براساس اين يافته‌ها، قرارگيري در معرض آلودگي هوا بار وارده بر قلب و اكسيژن مصرفي ميوكارد را افزايش مي‌دهد و اين وضعيت در زنان برجسته‌تر است. اگرچه، آمادگي بدني موجب تعديل اين شاخص‌ها در محيط آلوده مي‌شود، مهاركننده نيست.