شناسايي مناطق مناسب احداث سامانه‌هاي استحصال آب باران با استفاده روش MCA-HM در محيط سامانه اطلاعات جغرافيايي (مطالعه موردي: زيست بوم عشايري آب بهاره در استان كهگيلويه و بويراحمد)

استحصال آب باران يك تكنيك مديريتي با نتايج مثبت متعدد است كه براي تأمين آب مورد نياز دام در مراتع مورد استفاده قرار گيرد. در اين پژوهش مناطق مناسب براي احداث سامانه هاي استحصال آب باران با استفاده از تجزيه‌وتحليل چند معياره (MCE) و مدل هيدرولوژيكي (HM) در محيط سامانه اطلاعات جغرافيايي (GIS) در زيست‌بوم عشايري آب بهاره در حدفاصل شهرستان هاي بهمئي و لنده واقع در استان كهگيلويه و بويراحمد شناسايي گرديد. براي اين منظور نقشه معيارهاي مناسب براي شناسايي مناطق استحصال آب باران شامل شيب، جنس سنگ، كاربري اراضي و پوشش زمين، ارتفاع رواناب و تراكم زهكشي در محيط سامانه اطلاعات جغرافيايي تهيه شد. بعد از طبقه بندي نقشه شايستگي هر معيار، نقشه هاي طبقه بندي شده معيارها در محيط سامانه اطلاعات جغرافيايي رويهم گذاري گرديد و مناطق مناسب براي استحصال آب باران شناسايي شد. نتايج نشان داد كه از لحاظ هريك از پارامترهاي انتخاب شده به‌جز شيب، حدود 30 تا 50 درصد منطقه آب بهاره شايستگي مناسبي براي احداث سامانه هاي استحصال آب باران دارد. به دليل كوهستاني بودن منطقه، پارامتر شيب محدوديت اصلي براي احداث سامانه هاي استحصال آب باران است. بر اساس تجزيه‌وتحليل تركيبي همه معيارهاي انتخاب شده، حدود 25 درصد از سامان عرفي آب بهاره شايستگي مناسبي براي احداث سامانه هاي استحصال آب باران به‌ويژه چاله ها و حوضچه ها، حوضه هاي رخنمون هاي سنگي، آبخيزهاي جاده اي شكل و سدهاي اصلاحي دارد كه از اين طريق مي توان آب مورد نياز دام منطقه را در دوره خشكي بين بارندگي ها تأمين كرد. با توجه به تعداد حدود 4000 رأس بز و گوسفند در 5 روستا در منطقه سامان عرفي آب بهاره، با فرض نياز روزانه هر رأس دام به 4 ليتر آب و دوره خشكي 30 روزه بين بارندگي هاي اصلي، مجموع مساحت آبگير سامانه استحصال آب براي تأمين آب مورد نياز دام ها براي يك باران 25 ميلي متري، حدود 2.4 هكتار است.