بررسي تأثير سرمايه اجتماعي بر گرايش جوانان تهراني به مهاجرت خارج از كشور

مهاجرت به عنوان يكي از پديده هاي اجتماعي، ذهن بسياري از صاحب نظران را به خود معطوف نموده است. مهاجرت جوانان، يكي از مسائل عمده اي است كه بر آهنگ توسعه در ايران تاثير منفي مي گذارد. هدف اين تحقيق، بررسي تأثير سرمايه اجتماعي بر گرايش جوانان تهراني به مهاجرت  خارج از كشور و همچنين بررسي ساير عوامل تاثير گذار بر اين پديده است. روش تحقيق، پيمايشي است. جامعه آماري شامل كليه جوانان 18 تا 35 سال شهر تهران بود كه نمونه گيري به روش تصادفي ساده صورت پذيرفت و  1217 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. يافته هاي تحقيق نشان داد كه متغير سرمايه اجتماعي (با ضريب اثر 0.188) بيشترين تأثير را بر روي ميزان گرايش به مهاجرت جوانان دارد؛ به اين معنا كه هر چه قدر سرمايه اجتماعي كمتر باشد، گرايش به مهاجرت زياد مي شود. هر يك از متغييرهاي ميزان تحصيلات، سن و درآمد نيز به ترتيب با ضريب اثر 0.151، 0.186 و 0.100  به طور مستقيم در گرايش به مهاجرت جوانان تأثير داشتند. متغيرهاي جنسيت، وضعيت تاهل و وضع فعاليت نيز به ترتيب با ضريب اثر 0.115، 0.133 و 0.102 در گرايش به مهاجرت جوانان موثر بودند. نتايج تحليل نشان داد كاهش سرمايه اجتماعي باعث افزايش گرايش جوانان به مهاجرت مي گردد و مي توان با افزايش سرمايه اجتماعي و افزايش اعتماد اجتماعي از طريق عملكرد مناسب و بر طرف كردن مسائل ساختاري نظير بيكاري، مفاسد مالي و اقتصادي و... تمايل به مهاجرت خارج از كشور را كاهش داد.