رابطه كيفيت ارتباط والد ـ فرزندي با خودكنترلي دانش آموزان با واسطه‌گري ارتباط مبتني بر حل مسئله؛ ارائه يك الگوي علّي

پژوهش با هدف تعيين نقش واسطه‌اي ارتباط مبتني بر حل مسئله در رابطه كيفيت ارتباط والد ـ فرزندي با خودكنترلي دانش آموزان انجام شد. جامعه آماري پژوهش را تمام دانش آموزان دختر دبيرستاني در سال تحصيلي 95 ـ 96 شهرستان كرمانشاه دربرگرفت. 240 نفر از دانش آموزان با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چند مرحله‌اي براي شركت در پژوهش انتخاب شدند و داده‌ها به روش تحليل مسير مورد آزمون قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه‌هاي ارتباط والد ـ فرزند بارنس، اولسون (1982)، خودكنترلي هامفريد، (1982) و ارتباط مبني بر حل مسئله توسط مك كوبين، تامپسون و مك كوبين، (1996) جمع‌آوري شد. به‌منظور تجزيه و تحليل يافته‌هاي تحقيق از روشهاي آمار توصيفي و آمار استنباطي براي طراحي يك الگوي مناسب از تحليل مسير پيش‌بيني خودكنترلي در دانش آموزان استفاده شده است. نتايج تحليل مسير نشان داد كه ارتباط مبني بر حل مسئله در رابطه با ارتباط والد ـ فرزندي و خودكنترلي نقش واسطه اي را ايفا مي‌كند. نتايج پژوهش مؤيد اين است كه كيفيت ارتباط والد ـ فرزندي به‌صورت مستقيم و غيرمستقيم با واسطه‌گري ارتباط مبني بر حل مسئله بر خودكنترلي تأثير دارد؛ لذا مي‌توان با تقويت تبادلات باز و صريح بين والدين و فرزندان مهارت كنترل و مديريت رفتارها و هيجانات را در دانش آموزان ارتقا بخشيد.