مادري بسط يافته در تجربه زيسته همسران جانبازان

اين تحقيق با به رسميت شناختن تنوعات تجربه مادري نزد زنان به عنوان كنشگران كليدي خانواده به بررسي تجربه زيسته همسران جانبازان از ديد علوم اجتماعي مي پردازد. پرسش اصلي اين است كه اساسا تجربه همسران جانبازان از عهده داري نقش مادري چيست؛ كنشگران در خلال زندگي روزمره چه تجاربي را پشت سر گذاشته اند و احراز همزمان نقش مادري و پرستاري چه پيامدهايي در زندگي خانوادگي به دنبال داشته است؟ تحقيق به روش كيفي و مبتني بر روايت پژوهي اجرا، و در جريان پژوهش با ۳۰ نفر از همسران جانبازان ساكن شهر تهران مصاحبه شد. ميانگين سني مصاحبه شوندگان ۵۰ سال، ميانگين سالهاي زندگي مشترك با جانباز ۲۷ سال و ميانگين تعداد فرزندان ۲/۲ نفر بوده است. نتايج شناسه گذاري مصاحبه ها نشان مي دهد فشار نقشي و تعارض نقش مادري ـ پرستاري در زندگي خانوادگي همسران جانبازان پيامدهاي بسياري داشته است. البته برحسب نوع جانبازي شوهر، منابع مالي خانواده و شرايط فرزندان تجربه زنان متفاوت بود؛ اما پيامدهاي جانبازي پدر خانواده بر فرزندان و تلاش زنان براي وساطت ميان شوهر و فرزندان يكي از چالشهاي اصلي همسران جانبازان است. تعليق نقش مادري، شكاف نسلي بين پدر و فرزندان، عدم رضايتمندي اقتصادي، داغ ننگ اجتماعي، بخشي از تجربه زيسته همسران جانبازان است كه به طور فزاينده اي فشار و تنش هاي شديدي را بر آنها تحميل مي كند. در مجموع تنهايي، نگراني و فشار نقشي، مادري بسط يافته را به مضمون اصلي تجربه زيسته همسران جانبازان در ايفاي نقش مادري تبديل مي سازد.