نقد و تحليل مباني فقهي بخش اخير ماده ۶۶۲ قانون مجازات اسلامي «ديه آلت تناسلي عنين»

عنن به‌معناي اختلال ميل جنسي در مردان و ناتواني آنان در برخاستن آلت تناسلي مردانه است كه در ميان فقيهان اماميه در باب ميزان ديه آلت تناسلي عنين اختلاف‌نظر وجود دارد؛ مشهور فقها كه شيخ طوسي در رأس آنان قرار دارد، با استناد به ادله‌اي چون روايات، اجماع، فلج‌بودن آلت تناسلي عنين و اصل برائت ذمه، قائل به ثبوت ثلث ديه كامل هستند و قانون مجازات اسلامي (مصوب ۱۳۹۲) نيز در بخش اخير ماده ۶۶۲ از ديدگاه مشهور تبعيت نموده است. در مقابل قول مشهور، نگارنده با استقصاي متون فقهي به دو موضع متفاوت ديگر از فقيهان دست يافته است؛ گروهي كه در رأس آنها ابن‌جنيد اسكافي از متقدمان و آيت‌الله خوئي از معاصران قرار دارد، با استناد به روايت سكوني و همچنين اطلاق روايات دال بر «ثبوت ديه كامل در آلت تناسلي مرد»، قائل به ثبوت ديه كامل‌اند و نظريه ديگر كه متعلق به آيت‌الله مدني كاشاني است، با توجه به علل ناتواني جنسي مرد، قائل به تفصيل شده است. نوشتار حاضر در پژوهشي توصيفيتحليلي، ديدگاه‌هاي موجود در مسئله و مستندات آنها را تبيين و تحليل كرده و با خدشه بر ادله دو ديدگاه مشهور و غيرمشهور، نظريه تفصيلي مرحوم مدني كاشاني را به‌عنوان قول صائب برگزيده است.