مقايسه دقت ثبت بافت نرم اطراف ايمپلنت در روش‌هاي قالب‌گيري Digital و Conventional (با سيليكون افزايشي در قوام‌هاي متفاوت)

مقدمه: قالب گيري دقيق از ساختارهاي دهاني و شبيه سازي لثه مي تواند به عنوان يك ركورد براي ساخت كست با تطابق مناسب و به دنبال آن ترميم هاي دنداني به كار رود. در اين مطالعه ثبت بافت نرم اطراف ايمپلنت در روش‌هاي قالب گيري ديجيتال و مرسوم (Conventional) با سيليكون افزايشي در قوام‌هاي متفاوت مقايسه شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه از يك دنتي فرم آكريليك در ناحيه بي‌دنداني سانترال راست بالا استفاده شد. يك آنالوگ فيكسچرهمسطح استخوان با طول 12 و قطر 4.1 ميلي‌متر در ناحيه بي دنداني و در عمق 3 ميلي متري از لبه لثه موازي با محور طولي دندان سانترال مجاور گذاشته شد. دنتي فرم به سه روش ديجيتال (6 بار)، تري اختصاصي با سيليكون افزايشي متوسط (12 نمونه)، تري پيش ساخته با سيليكون افزايشي پوتي واش (12 نمونه) و كلا 30 قالب باز (Open tray) تهيه شد. در روش مرسوم قبل از تهيه كست، شش كست با ريختن جينجيوال ماسك (Gingival mask) و شش كست بدون ريختن جينجيوال ماسك تهيه و همگي توسط اسكنر لابراتواري با فرمت STL اسكن شدند. سپس به منظور ارزيابي و مقايسه تغييرات بافت نرم اطراف ايمپلنت در هر يك از روش ها نسبت به مدل مرجع، از نرم افزار Cloud compare و سوپرايمپوزيشن داده ها استفاده شد. تفاوت هاي هر مدل نسبت به مدل مرجع ثبت و سپس داده ها آناليز شدند. يافته ها: نتايج آزمون كروسكال واليس نشان داد اختلاف آماري معني داري بين ميانگين داده ها در پنج گروه مورد نظر وجود نداشت. (0.345=p ) نتيجه ‌گيري:ميزان عدم تطابق قالب گيري در هر سه روش مورد بررسي، اختلاف قابل توجهي نداشت.