اثر 6 هفته تمرين هوازي بر وضعيت استرس اكسيداتيو موش هاي صحرايي ‌نر در معرض ريزگردهاي محيطي

مقدمه: شواهد علمي زيادي نشان مي ‌دهد آلاينده‌ هاي محيطي به ويژه ذرات معلق در هوا باعث ايجاد استرس ‌اكسيداتيو مي‌ شوند. اين در حالي است كه تمرينات هوازي منظم نقش مهمي در افزايش دفاع آنتي ‌اكسيداني و مقاومت در برابر استرس اكسيداتيو دارند. از اين رو هدف از مطالعه حاضر بررسي اثر 6 هفته تمرين هوازي بر وضعيت استرس‌ اكسيداتيو موش ‌هاي صحرايي نر در معرض ريزگردهاي محيطي بود. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، 32 سر موش صحرايي نر (8/5 ± ۲4۵ گرم) بالغ 10 هفته ‌اي به 4 گروه 8 تايي تقسيم شدند. به موش ‌هاي گروه دريافت‌كننده ريزگردها به ‌مدت 6 هفته از طريق بيني آلودگي تجويز شد. برنامه تمريني شامل 6 هفته تمرين هوازي با 50 درصد حداكثر سرعت اوليه بود، 24 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين نمونه ‌هاي خوني تهيه گرديد. براي مقايسه بين ‌گروهي از آزمون تحليل واريانس يك طرفه و در صورت معناداري از آزمون تعقيبي LSD براي بيان اختلاف معنادار بين گروه ‌ها استفاده گرديد. سطح معناداري (0/05≥P) در نظرگرفته شد. بررسي ‌هاي آماري با استفاده از نرم‌افزارversion 16 SPSS انجام گرفت. نتايج: پس از 6 هفته تمرين هوازي، ميزان مالون دي آلدهيد در هر دو گروه: تمرين و تمرين+ريزگرد كاهش معنادار (0/05≥P) و در گروه ريزگردها افزايش داشت كه اين افزايش نسبت به‌ گروه كنترل معنادار نبود (P≥0/05). ميزان آنزيم سوپراكسيد ديسموتاز در گروه ريزگردها افزايش معناداري نشان داد (0/05≥P). ميزان دو آنزيم گلوتاتيون پراكسيداز و كاتالاز در هيچ يك از گروه ‌‌ها تفاوت معناداري نداشت (P≥0/05). نتيجه‌گيري: براساس نتايج مي‌ توان بيان داشت كه احتمالاً تمرين هوازي مي تواند دركاهش پراكسيداسيون ليپيدي و افزايش دفاع آنتي‌اكسيداني موثر باشد.