مروري بر رخداد و مكانيسم هاي ايجاد استئوپروز به دنبال آسيب نخاعي

مقدمه: آسيب طناب نخاعي (SCI) سبب بروز جراحات ويرانگري در مبتلايان مي‌ شود. مكانيسم ‌هاي اصلي پاتوژنز آسيب ثانويه شامل انحطاط عصبي، گليوز و التهاب هستند. آسيب نخاعي وارده، اختلال يا نارسايي در چندين اندام را به علت نقش حياتي نخاع در تنظيم عملكردهاي بدن، القاء مي كند. استئوپروز تحت عنوان پيامدي از آسيب نخاعي شناخته مي ‌شود كه در اكثريت قريب به اتفاق هر بيمار مبتلا به آسيب نخاعي رخ مي ‌دهد. در نگارش اين مقاله مروري از مقالات نمايه شده در پايگاه هاي اطلاعاتيScience Direct, Scopus, Pubmed Springer Science و Google scholar استفاده شدند. مجموعه مقالات بررسي ‌شده شامل 120 مقاله بود كه تحقيقات كيفي و كمّي مربوط به 57 سال (از سال 1962 تا سال 2019) را به زبان‌ انگليسي دربرداشت. اين مقاله مروري بر پايه 120 مقاله مذكور و با استفاده از كلمات كليدي آسيب نخاعي، استئوپروز، التهاب، استئوبلاست و استئوكلاست نگارش شده است. نتيجه‌گيري: اگرچه عدم وزن ‌گيري اندام ‌هاي حركتي عاملي مهم در پاتوژنز استئوپروز به‌دنبال آسيب نخاعي است، اما التهاب، ضايعه عصبي و تغييرات هورموني نيز در اين فرآيند مشاركت مي‌ كنند. تغييرات هورموني با واسطه آسيب نخاعي ممكن است با چند مكانيسم در بروز استئوپروز پس از آسيب نخاعي شركت كنند. اين مكانيسم ‌ها عبارت ند از: افزايش دفع كليوي و كاهش جذب روده ‌اي كلسيم و بالتبع بالانس منفي يون كلسيم؛ كمبود ويتامين D؛ تضعيف عملكرد غدد جنسي و مهار فعاليت استئوآنابوليك (استخوان سازي) استروئيدهاي جنسي؛ افزايش لپتين خون؛ سركوب هيپوفيزي هورمون پاراتورمون و هم‌چنين كاهش مقادير استخوان متعاقب آسيب نخاعي ممكن است (حداقل بخشي از آن) مستقيماً به ‌وسيله مقاومت به ‌انسولين و فاكتور رشد شبه انسولين ايجاد شود.