ارتباط رفتارهاي خود مراقبتي با سطح هموگلوبين گليكوزيله بيماران مبتلا به ديابت تيپ II

زمينه و هدف: ديابت يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن و نيز بزرگترين مشكل بهداشتي در همه كشورها است؛ به طوري كه سازمان بهداشت جهاني از آن به عنوان اپيدمي خاموش نام برده است. خود مراقبتي يكي از عوامل مهم در كنترل گلوكز سرم بيماران ديابتي است. اين مطالعه به منظور تعيين ارتباط رفتارهاي خود مراقبتي با سطح هموگلوبين گليكوزيله بيماران مبتلا به ديابت تيپ II انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي - تحليلي روي 239 بيمار مبتلا به ديابت تيپ II با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده در روستاهاي شهرستان گاليكش استان گلستان طي سال 1394 انجام شد. ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه استاندارد خود مراقبتي ديابت به همراه متغيرهاي دموگرافيك و انجام آزمايش HbA1C بود. تكميل اطلاعات و گرفتن نمونه با مراجعه به خانه بهداشت و فراخوان بيماران انجام شد و رفتارهاي خود مراقبتي و ارتباط آن با سطح هموگلوبين گليكوزيله مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار سن بيماران 10.70 ±56.92 سال بود. بين كنترل گلوكز سرم با هيچيك از آيتم‌هاي خودمراقبتي مورد مطالعه ارتباط آماري معني‌داري يافت نشد. ميانگين HbA1C بيماران 1.85 ±8.23 درصد بود. 97 بيمار (40.6%) كنترل گلوكز سرم خوب (كمتر از 7.5%) داشتند. خود مراقبتي بيماران با ميانگين 3.58 در وضعيت متوسطي قرار داشت كه از بين آنها بيشترين نمره مربوط به ‌رعايت رژيم دارويي به ميزان 6.60 و كمترين آن مربوط به خودكنترلي گلوكز سرم به ميزان 0.88 و فعاليت فيزيكي منظم به ميزان 2.03 تعيين شد. نتيجه‌گيري: خود مراقبتي بيماران مورد مطالعه در وضعيت متوسطي قرار داشت. لذا انجام مداخلات براي افزايش خود مراقبتي بيماران توصيه مي‌شود.