تمرينات هوازي بر شاخص‌هاي استرس اكسيداتيو در بافت قلب موش‌هاي صحرايي نر به دنبال مسموميت با بيس فنول A

زمينه و هدف: بيس فنول A (Bisphenol A: BPA) مونومر اپوكسي‌رزين‌ها و پلاستيك‌هاي پلي‌كربنات است كه نقش مهمي در پاتوژنز بيماري‌هاي قلبي عروقي ايفا مي‌كند. اين مطالعه به منظور تعيين اثر تمرينات هوازي بر شاخص‌هاي استرس اكسيداتيو در بافت قلب موش‌هاي صحرايي نر به دنبال مسموميت با بيس فنول A انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 20 سر موش صحرايي نر بالغ نژاد ويستار به 4 گروه 5 تايي شامل شاهد، تمرين هوازي (تجربي اول)، گروه BPA (تجربي دوم) و گروه BPA توام با تمرين هوازي (تجربي سوم) تقسيم شدند. گروه‌هاي شاهد و تمرين هوازي با روغن زيتون و گروه‌هاي تجربي دوم و سوم با BPA (100 ميكروگرم/كيلوگرم) به صورت داخل صفاقي به مدت 30 روز تيمار شدند. برنامه تمريني شامل 25 تا 64 دقيقه دويدن با شدت 57 تا 75 درصد اكسيژن مصرفي، 5 جلسه در هفته طي دو ماه بود. سپس شاخص‌هاي استرس اكسيداتيو بافت قلبي شامل GPX ، SOD ، TAC ، MDA ، CAT و AOPP ارزيابي شدند. يافته‌ها: القاء مسموميت با BPA باعث افزايش معني‌دار در فعاليت آنزيم‌هاي SOD و GPX، كاهش در فعاليت آنزيم CAT و سطوح TAC و افزايش در سطوح AOPP و MDA در مقايسه با موش‌هاي گروه شاهد شد (P 0.05). اين در حالي است كه فعاليت تمرين ورزشي هوازي به‌دنبال مسموميت با BPA به‌طور معني‌داري از شدت استرس اكسيداتيو ناشي از BPA كاست. تمرين ورزش هوازي در موش‌هاي با مسموميت BPA سبب كاهش فعاليت آنزيم‌هاي GPX و SOD و افزايش فعاليت آنزيم كاتالاز در مقايسه با گروه مسموم بدون تمرين گرديد (P 0.05). همچنين در گروه تمرين هوازي ميزان MDA و AOPP در مقايسه با گروه مسموم بدون تمرين كاهش يافت (P 0.05). نتيجه‌گيري: فعاليت تمرين ورزشي هوازي اثرات تعديلي در مقابل مسموميت با BPA را در ايجاد استرس اكسيداتيو قلبي دارد. تمرينات هوازي با افزايش مقادير آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيدانتي مي‌تواند نقش مهمي در تعديل استرس اكسيداتيو القا شده توسط BPA داشته باشد.