نقش ميانجي پيشايندهاي نيت كارآفريني دررابطه تجربه قبلي ونيت كارآفريني اجتماعي

كارآفريني اجتماعي از جديدترين موضوعاتي كه همراه با كارآفريني سازماني و اقتصادي درمحافل علمي مورد توجه قرارگرفته است. توسعة كارآفريني اجتماعي به عنوان يكي از روش هاي رفع مسائل و آسيب هاي اجتماعي تلقي مي شود مقوله كارآفريني اجتماعي مي تواند به سرعت دادن روند پيشرفت كشور كمك كند. برهمين اساس هدف از اين پژوهش بررسي نقش ميانجي پيشايندهاي نيت كارآفريني دررابطه تجربه قبلي مشكلات اجتماعي و نيت كار آفريني بوده است. پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و در دسته تحقيق‌هاي توصيفي پيمايشي قرار دارد. گردآوري داده‌ها توسط پرسشنامه 19 سوالي استاندارد هوكرتس(2017) صورت گرفته است. جامعه آماري پژوهش 120 نفر از مديران وفعالان كارآفريني اجتماعي زن بود و حجم نمونه، با استفاده از جدول مورگان، به تعداد 92 نفر محاسبه شد. جهت انتخاب نمونه، از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي استفاده شد. تجزيه‌ و تحليل داده‌ها، با روش مدل‌سازي معادلات ساختاري و نرم‌افزار ليزرل صورت گرفت.يافته‌ها نشان داد كه در سطح اطمينان 95% الگوي ساختاري تحقيق، از برازش مناسبي برخوردار است و با تجزيه و تحليل داده‌ها نتايج به دست آمده حاكي از آن بود كه تجربه قبلي مشكلات اجتماعي بر تعهد اخلاقي و خودكارآمدي كارآفريني اجتماعي، تاثير مي‌گذارد ولي تاثيرتجربه قبلي مشكلات اجتماعي بر نيت كارآفريني رد شد و در نهايت نقش مثبت دو متغيرميانجي نيز تاييد شد. بنابراين تعهد اخلاقي، خودكارآمدي كارآفريني اجتماعي بر نيت كارآفريني اجتماعي تاثير مي‌گذارد.