نقش شيوه‌هاي نوين آموزشي در ارتباطات تعاملي معلم و دانش‌آموزان

در نظام آموزشي سنتي روش‌هاي تدريس و يادگيري براساس گوش‌دادن، بيان لفظي و حفظ مطالب درسي استوار است و بر روش‌هاي غير فعال تأكيد مي‌شود. در نتيجه، انگيزه و علاقه‌ دانش‌آموزان براي آموختن از بين مي‌رود، كه در نتيجه‌ آن افت تحصيلي نمايان مي‌شود. بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر بررسي نقش شيوه‌هاي نوين تدريس در ارتباطات تعاملي معلم و دانش‌آموزان بود. پژوهش توصيفي با رويكرد آميخته انجام گرفت. جامعه‌ پژوهش، خبرگان مطلع و متخصص در حوزه‌ موضوعي پژوهش جامعه‌ پژوهش را تشكيل دادند. خبرگان در اين بخش حداقل 5 سال تجربه در زمينه‌ آموزش و تعليم به دانش‌آموزان، همچنين، حداقل مدرك تحصيلي فوق ‌ليسانس داشتند. از بين افراد جامعه 40 نفر به روش قضاوتي و با معيار اشباع داده‌ها انتخاب شدند. در اين پژوهش با استفاده از روش تحليل مضمون داده‌هاي حاصل از مصاحبه‌ نيمه‌ساختاريافته كدگذاري شد. ابزار مصاحبه نيمه‌ساختاريافته در بخش كيفي به‌كار گرفته شد. بر مبناي متغيرهاي شناسايي‌شده در بخش كيفي، شامل روش‌هاي نوين تدريس، روش‌هاي سنتي تدريس، موانع روش‌هاي نوين تدريس و ارتباطات تعاملي معلم و دانش‌آموزان، پرسشنامه‌ بخش كمي تنظيم شد و ميان معلمان مقطع ابتدايي به روش دردسترس توزيع شد. در مجموع، 247 پرسشنامه‌ كامل بازگردانده شد. داده‌هاي بخش كمي با آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن تحليل شد. نتايج نشان داد روش‌هاي سنتي تدريس در ارتباطات تعاملي معلم و دانش‌آموزان نقش ندارد، اما روش‌هاي تدريس نوين در ارتباطات تعاملي معلم و دانش‌آموزان نقش دارد و موانع روش‌هاي تدريس نوين در ارتباطات تعاملي معلم و دانش‌آموزان نقش دارد.