تحليل روابط جمهوري اسلامي ايران و سوريه در پرتو نظام موازنه قوا در خاورميانه

سوريه عالي‌ترين سطح روابط يك كشور عربي با جمهوري اسلامي را داشته است. اين كشور طي جنگ تحميلي از حاميان ايران بود وپس از آن نيز روابط سياسي دو كشور با مبادلات اقتصادي و ارتباطات فرهنگي تكميل شد و تهران و دمشق را به عنوان متحدان استراتژيك در خاورميانه مطرح كرد. براي تحليل روابط دو كشور بايد به زمينه‌هاي ايدئولوژيك و استراتژيك اين مناسبات پرداخت. ايدئولوژي مشترك اساساً يك جهت‌گيري ضد امپرياليستي بوده كه در گرايش‌هاي ضد آمريكايي و ضد صهيونيستي و حمايت از گروه‌هاي فلسطيني متبلور شده است. هر دو كشور ضمن حفظ استقلال در جهت بهره‌برداري از نيروهاي فراملي در منطقه گام برداشته و يك نوع ثبات را در مقابل تهديدهاي امنيتي خاورميانه كه عمدتاً ناشي از فشارهاي جهاني قدرت‌ها است، به وجود آورده‌اند. در اين راستا مقابله با تهديد مشترك در مقاطع جنگ تحميلي (صدام حسين و رژيم صهيونيستي) و پس از آن (عربستان) و نيز تلاش ايران در جهت صعود به جايگاه قدرت منطقه‌اي عوامل اصلي اتحاد راهبردي دو كشور به شمار مي‌روند. بدين‌ترتيب اتحاد ايران و سوريه موازنه قدرت جديدي را در منطقه پديد مي‌آورد كه در پي به چالش كشيدن نظم منطقه‌اي متأثر از سياست‌هاي مداخلانه‌جويانه غربي است.