تحليل و بررسي بازنمايي عناصر منادمه در خمريه عرفاني (مورد‌كاوي: ترجيع‌بند فخر‌الدين عراقي)

منادمه در لغت به معني باهم شراب خوردن و با يكديگر ميگساري نمودن و هم‌نشيني و همراهي در امر باده‌نوشي و باده‌خواري است. شاعر معمولاً در خمريه‌سرايي كه شكل داستاني بر آن غلبه دارند، با كاربست عناصر حسي و اركان داستاني از قبيل اشخاص و ابزارهايي چون ساقي و نديم و مطرب و خمار و مي و معشوق و جام و ميكده و غيره فرايند منادمه را به تصوير مي كشد؛ حال مسأله اصلي چگونگي ظهور و تعامل شاعر در خمريه عرفاني با چنين عناصري است. آيا در خمريه عرفاني منادمه‌گري وجود دارد و شاعر يا عارف، عناصر آن را به كار مي‌گيرد و يا اينكه كدام يك از عناصر منادمه در آن جلوه خاصي پيدا كرده و كدام يك در متن محو مي‌شود؛ اين مسأله همواره ذهن مخاطب پرسش‌گر ادبيات عرفاني را به چالش مي‌كشاند. بنابراين اين مقاله در صدد است با بررسي و نقد چيستي و چگونگي منادمه و عناصر آن در ترجيع‌بند خمري ـ عرفاني عراقي به اين مسائل پاسخ دهد و ماهيت و نحوه بازنمايي و كميت به كارگيري اين عناصر را در خمريه عرفاني بسنجد. نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد كه عراقي به مانند ديگر خمريه‌سرايان عرفاني، تمامي عناصر منادمه و قالب اصلي منادمه مادي را به كار گرفته است، اما نحوه پرداختن به اين عناصر و جلوه‌ها و مظاهر آن در خمريه عرفاني صبغه خاص خود را دارد. روش به كار رفته در اين پژوهش توصيفي تحليلي است.