كاركرد نحو روايي داستان كوتاه «كرامة زوجتي» عبدالقدوس (بر اساس الگوي ساختار روايي تودورف)

تودورف با نظرية نحو روايتي خود كه جنبه‏اي از جوانب سه گانة معنايي و كلامي و نحوي بود، سازوكار نو و مستقلي براي هر اثر ادبي خصوصاً در زمينة داستان تعريف نمود و آن را در دو بخش اسطوره‌اي و ايدئولوژيك قرارداد. اين الگو مي‌توان بسياري از تعارضات و انديشه‌هاي نادرست حاكم بر جوامع بشر را كشف نموده و راه حل مناسبي براي آن‌ها ارائه داد. اين مقاله سعي دارد تا بر اساس نظرية تودورف، به بررسي ساختارهاي روايتي داستان كوتاه و ايدئولوژيك (كرامة زوجتي) عبدالقدوس بپردازد و ضمن نشان‌دادن توانايي اين نظريه در بررسي ساخت‌هاي عمقي داستان در كنار ساخت‌هاي سطحي آن، به اين پرسش پاسخ دهد كه ايدئولوژي حاكم بر اين داستان چيست و از چه طريقي به مخاطب انتقال‌يافته است؟ پس از بررسي لايه‏هاي روساختي و معنايي مشخص شد ايدئولوژي حاكم بر داستان معطوف به قرباني شدن زنان در روابطي است كه مردان خيانت مي‏كنند كه عبدالقدوس آن را با افعال، اسماء و صفات به نمايش مي‏گذارد. و با استفاده از كنش‏ها و شخصيت‏ها، تصويري عيني به مخاطب ارائه مي‏دهد.