پيش‌گويي‌كننده‌هاي وضعيت عملكردي مادران در دوران بعد از زايمان

زمينه و هدف: يكي از جنبه هاي مهم سازگاري مادران در دوران بعد از زايمان، آمادگي براي مراقبت از خانواده، عضو جديد، مراقبت از خود و برگشت به وضعيت عملكرد قبل از بارداري است. مطالعه حاضر با هدف تعيين پيش‌گويي‌كننده هاي وضعيت عملكردي مادران در دوران بعد از زايمان انجام گرفته است. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي در مورد 422 مادر تازه زايمان كرده مراجعه‌كننده به مراكز بهداشتي درماني شهر بناب در سال 1395 با نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه هاي فردي اجتماعي، افسردگي بعد از زايمان و وضعيت عملكردي جمع‌آوري شد. جهت تعيين پيش‌گويي‌كننده هاي وضعيت عملكردي از رگرسيون خطي چندمتغيره در نرم‌افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار نمره كلي وضعيت عملكردي 0.24 ±2.32 بود. بيش‌ترين نمره در بعد مراقبت از نوزاد (0.32 ±3.64) و كم‌ترين نمره در بعد فعاليت هاي اجتماعي و جامعه (0.41 ±1.43) بود. بين افسردگي بعد از زايمان و نمره كلي وضعيت عملكردي، بعد مراقبت از خود و فعاليت هاي اجتماعي، همبستگي معكوس معناداري وجود داشت. براساس مدل خطي عمومي، متغيرهاي افسردگي بعد از زايمان، سن همسر، شغل همسر، وضعيت اقتصادي، تحصيلات مادر و تعداد بارداري، پيش‌گويي‌كننده‌هاي وضعيت عملكردي مادران در دوران پس از زايمان بودند. نتيجه‌گيري: افسردگي بعد از زايمان و برخي از مؤلفه هاي فردي اجتماعي از متغير هاي مؤثر بر وضعيت عملكردي مادران هستند، لذا تشخيص زودتر و درمان سريع افسردگي بعد از زايمان و توجه به مؤلفه هاي فردي اجتماعي مي تواند به بهبود وضعيت عملكردي مادران كمك كرده و باعث سازگاري بهتر مادران در دوران بعد از زايمان شود.