تدوين دستور كاري پژوهشي پيرامون ارتباط ميان محيط كالبدي و سلامت روان

پس از دو دهه از تلاش متمركز جهاني بر ارتباط ميان محيط كالبدي و سلامت، در حالي كه اغلب اين مطالعات بر مؤلفه هاي عيني پياده مداري و چاقي تمركز كرده اند، تحقيقات اندكي هستند كه به بهبود سلامت روان، به خصوص در كشور ايران پرداخته باشند. بر اساس پيمايش ملي سلامت روان، آخرين آمار اختلالات روانپزشكي در كشور در گروه سني 15 تا 64 سال، 23.6 درصد است كه بيشترين آمار مربوط به مجموع اختلالات اضطرابي و خلقي بوده ولي در كل، اختلال افسردگي اساسي با 12.7 درصد، به تنهايي بيشترين آمار را به خود اختصاص داده است و نكته قابل توجه اينكه كه ۶۰ درصد افرادي كه دچار اختلال روانپزشكي بودند هيچ اقدامي براي درمان خودشان نكرده اند.اين امر اهميت مطالعات پيشگيرانه از جمله سياست هاي شهري را دوچندان مي كند. بر اين اساس، مقاله حاضر سعي دارد تا با مرور ادبيات و شواهد تجربي، و برشمردن چالش ها و ابهامات اصلي كه تحقيقات با آن روبرو هستند، دستوركاري پژوهشي را براي ورود طراحان و برنامه ريزان شهري فراهم كند. براي يافتن مقالات از طيف متنوعي از پايگاه هاي داده اي و موتورهاي جستجو مانند گوگل اسكالر، پاپ مد، اسكوپوس و وب آو ساينس استفاده شده است. مقالات برگزيده، بر اساس وابستگي به موضوع، تعداد ارجاعات و جديد بودن يافته ها انتخاب گرديدند. از بين مطالعات منتخب به ترتيب 72، 25 و 3 درصد در بازه بين سال 2010 تاكنون، سال هاي 2000 تا 2009 و پيش از سال 2000 انتشار يافته اند، كه به ترتيب ميانگين ارجاعات آن ها 151، 676 و 284 استناد بوده است. يافته ها نشان مي دهد، استفاده از تعاريف و روش هاي متفاوت، عدم درك صحيح از مفاهيم شهري و روانشناختي، مقياس ها و پيچيدگي متغيرها امكان مقايسه نتايج را   كاهش مي دهد. در نتيجه، امكان شكل گيري يافته هاي متقن كه بتواند پشتوانه نظري محكمي براي برگردان آنها به سياست هاي راهبردي فراهم كند، سخت مي شود. از اين رو،  انجام مطالعات ميان رشته اي كه بتواند فهم مشتركي از مفاهيم، شاخص ها و متغيرها ايجاد كند و تحقيقات طولي و كوهورت، كه بتواند در درك روابط علي كمك نمايد، بايد در اولويت قرار گيرند.