پيش بيني فرسودگي شغلي بر اساس استرس شغلي در پرستاران شاغل در بخش اورژانس

مقدمه : فرسودگي شغلي معمولاً به‌عنوان يك پاسخ طولاني‌مدت به عوامل استرس زا و عواطف بين فردي است كه با خستگي عاطفي، مسخ شخصيت و كاهش موفقيت شخصي مشخص مي گردد. پژوهش حاضر باهدف قدرت پيشگوئي كنندگي استرس شغلي بر فرسودگي شغلي پرستاران شاغل در بخش هاي اورژانس مراكز آموزشي درماني اروميه انجام شد. روش كار : اين مطالعه توصيفي مقطعي با مشاركت 120 نفر از پرستاران شاغل در بخش اورژانس بيمارستان هاي آموزشي اروميه (150 پرستار) در سال 98-1397 كه با روش نمونه گيري طبقه‌بندي‌شده انتخاب شدند، انجام گرفت. براي گردآوري داده ها از چك‌ليست اطلاعات دموگرافيك، پرسشنامه هاي فرسودگي شغلي ماسلاچ و مقياس استرس پرستاري استفاده‌ گرديد. داده ها توسط نرم افزار SPSS ورژن 17 و با استفاده از روش هاي آماري توصيفي و استنباطي تجزيه‌وتحليل ‌شدند. يافته ها: در اين مطالعه ميانگين و انحراف معيار استرس شغلي و فرسودگي شغلي كل به ترتيب 11/47 ± 89/62 و 19/66 ± 66/81 بود. از بين متغيرهاي دموگرافيك موردبررسي، فرسودگي شغلي با جنسيت و سمت افراد و استرس شغلي با سن و سمت افراد ارتباط آماري معني دار داشتند (0/05 P). همچنين نتايج اين پژوهش نشان داد كه بين استرس شغلي كل و تمامي حيطه هاي آن با فرسودگي شغلي كل و ابعاد سه گانه آن ارتباط آماري معني داري وجود دارد (0/000 P). علاوه براين رگرسيون چندگانه خطي نشان داد كه استرس شغلي مي تواند فرسودگي شغلي را در اين پرستاران پيش بيني كند. نتيجه‌گيري : استرس شغلي مي تواند پيش بيني‌كننده فرسودگي شغلي باشد، بنابراين توصيه مي شود در پيشگيري و كاهش فرسودگي شغلي، اين عامل به‌دقت موردتوجه قرار گيرد و با تهيه برنامه هاي آموزشي و مداخله اي به‌منظور اصلاح و تغيير محيط كاري پرستاران به‌سلامت محيط شغلي آنان كمك كرد.