مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و رويكرد تحليل رفتار متقابل بر راهبردهاي مقابله با استرس در زنان نابارور

مقدمه: زنان نابارور در زندگي شخصي با مشكلات فراواني مواجه هستند و ناباروري با آسيب‌هاي روانشناختي فراواني از جمله افزايش تنيدگي و استرس همراه است كه نياز به استفاده از مداخله‌هاي روانشناختي دارد. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و رويكرد تحليل رفتار متقابل بر راهبردهاي مقابله با استرس در زنان نابارور انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش زنان نابارور مراجعه‌كننده به كلينيك ناباروري ابن‌سينا شهر تهران در سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 45 نفر بودند كه با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و با روش تصادفي در سه گروه مساوي جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر). هر يك از گروه‌هاي آزمايش به تفكيك 10 جلسه 90 دقيقه‌اي با روش‌هاي واقعيت درماني و رويكرد تحليل رفتار متقابل آموزش ديدند و گروه كنترل آموزشي نديد. داده‌ها با فرم اطلاعات جمعيت‌شناختي و مقياس راهبردهاي مقابله با استرس اندلر و پاركر جمع‌آوري و با روش‌هاي خي‌دو، تحليل كوواريانس چندمتغيري و آزمون تعقيبي بونفروني در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه گروه‌هاي آزمايش و كنترل از نظر سن، تحصيلات و مدت ناباروري تفاوت معني‌داري نداشتند (0.05 P)، اما بين دو روش در بهبود راهبردهاي مقابله با استرس آنها تفاوت معني‌داري وجود نداشت (0.05 p). نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از اثربخشي هر دو روش واقعيت درماني و رويكرد تحليل رفتار متقابل بر افزايش راهبرد مساله‌مدار و كاهش راهبردهاي هيجان‌مدار و اجتنابي در زنان نابارور و عدم تفاوت بين دو روش بود. در نتيجه، روانشناسان باليني و درمانگران مي‌توانند از هر دو روش مذكور در كنار ساير روش‌هاي درماني براي كاهش آسيب‌هاي روانشناختي به‌ويژه بهبود راهبردهاي مقابله با استرس استفاده نمايند.