بررسي متغيرهاي مؤثر بر طراحي مسيرهاي تخليه اضطراري ساختمان‌هاي بلندمرتبه در برابر آتش‌سوزي بر اساس روش معادلات ساختاري MICMAC و تحليل ANP

طراحي مسير تخليه اضطراري در ساختمان‌هاي بلندمرتبه، مسأله‌اي است كه معماران خود را ملزم به چاره‌انديشي در خصوص آن مي‌دانند. معماري پايدار ساختمان‌ها در برابر آتش‌سوزي، از زيرساخت‌هاي پايداري ابنيه است كه از سال 2015 در مقياس شاخص كلان‌شهرهاي پايدار قرار دارد. روش پژوهش اين تحقيق بر اساس تحليل ماتريس معادلات ساختاري MICMAC و ANP است. گردآوري اطلاعات به‌ صورت پرسش‌نامه‌اي و بر اساس تكنيك ISM از ميان فرماندهان سازمان آتش‌نشاني تهران و نخبگان دانشگاهي صورت گرفته است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد، شناسايي متغيرهاي مؤثر بر طراحي مسيرهاي تخليه اضطراري، نيازمند دانشي جامع از شيوه ادراك محيطي توسط انسان ، مسيريابي فردي يا گروهي ، نقش افراد و فرهنگ رفتاري است. همچنين وزن‌هاي تأثيرگذاري پژوهش نشان مي‌دهد، حركت به ‌منظور تخليه اضطراري ساختمان از طريق ادراك محيطي و با درصد وزني 0.911 از طريق ريزابعاد حركت در مسيرهاي عبور و مرور قالب در بنا اتفاق مي‌افتد و در جايگاه دوم با حركت به‌سوي گره‌هاي حركتي با وزن عاملي 0.874 اتفاق مي‌افتد. همچنين در رتبه سوم نيز حركت به ‌سوي نشانه‌هاي مرجع با وزن درصدي 0.0833 است. نتايج حاكي از آن است كه طراحي مسير خروج اضطراري در ساختمان زماني مي‌تواند در بحران آتش‌سوزي مؤثر واقع شود كه جانمايي آن‌ها در مسيرهاي اصلي عبور و مرور باشد، لذا مكان نمايي مسيرهاي تخليه اضطراري در كنج‌ها و گوشه‌هاي ناخواناي ارتباطي موجب بي‌استفاده ماندن و ترس از استفاده مسيرهاي تخليه اضطراري در زمان بحران مي‌شود.