ابزارهاي مسيريابي گردشگران با ميزان آشنايي متفاوت با محيط

مسيريابي فعاليتي آگاهانه است كه با به‌ كارگيري ابزارها و علائم انجام مي‌شود. گردشگران با توجه به ميزان آشنايي متفاوت با محيط از ابزارها و علائم راهنماي مختلف در انتخاب مسير استفاده مي‌كنند. شناخت متفاوت از محيط باعث تفاوت در شكل‌گيري نقشه‌هاي شناختي در ذهن گردشگران مي‌شود. آشنايي با محيط و داشتن تجربه در فضاهاي شهري در مسيريابي بسيار قابل ‌توجه است. بنابراين توجه به مسيريابي گردشگران از جمله كليدي‌ترين موضوعات در فضاها و نقاط تصميم‌گيري است. هدف از اين پژوهش تحليل فرآيند مسيريابي گردشگران با ميزان آشنايي متفاوت است. روش مورداستفاده در پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و به لحاظ ماهيت پيمايشي است. در اين راستا به‌ منظور گردآوري داده‌ها از مشاهدات ميداني، پرسشنامه و بازديد از سايت استفاده‌ شده است. روش نمونه‌گيري با استفاده از فرمول كوكران با توجه به جمعيت محدوده 359 نفر محاسبه‌ شده است. تحليل داده‌ها و ارزيابي ابزارهاي گردشگران در فرآيند مسيريابي با استفاده از تحليل‌هاي آماري شامل تحليل واريانس يك‌سويه (آنوا)، آزمون تي وابسته و آزمون K2 براي اولويت‌بندي متغيرها و سطح معناداري شاخص‌ها با استفاده از آزمون دانكن تحليل گرديده است. نتايج پژوهش حكايت از آن دارد كه ميزان آشنايي با محيط بر انتخاب نوع استراتژي در مسيريابي مؤثر است. گردشگراني كه به دليل شناخت بيشتر، درك و تحليل ذهني عميق‌تر از محيط آشنايي بيشتري دارند، از استراتژي پيمايشي با استفاده از بازنمايي جهت و فاصله تعيين مسير مي كنند. اين در حالي است كه گردشگران با ميزان آشنايي كمتر از استراتژي نشانه از طريق بازشناسي نوع نشانه ها و تشخيص موقعيت قرارگيري آنها مسير خود را پيدا مي‌كنند. اولويت گردشگران براي استفاده از ابزارهاي بصري در مسيريابي به ترتيب شامل جاذبه هاي گردشگري، جداره ها، علائم و الگوي شبكه معابر هستند.