بررسي شاخصه‌هاي رخداد زباني قرآن در دوگانۀ «گفتار/نوشتار» با تأكيد بر احاديث اهل بيت(ع)

گفتاري يا نوشتاري بودن زبان قرآن از موضوعات نوپديد در قرآن‌پژوهي معاصر است كه پذيرش هر ديدگاهي در اين باب، نوع رويكرد به كلام الهي و فهم آن را متفاوت مي‌سازد. با وجود نگارش آثاري چند پيرامون اين موضوع، بسياري از نگاشته‌ها به تمايز ميان دوگانۀ «گفتار/نوشتار» با دوگانۀ «گفتاري/نوشتاري» توجه نكرده و لذا دچار خلط بين مفهوم «نوشتار» و «نوشتاري» از يك طرف و مفهوم «گفتار» و «گفتاري» از طرف ديگر شده‌اند. جستار حاضر در روشي توصيفيتحليلي با تبيين تفاوت ميان دوگانه‌هاي مذكور و تفكيك حوزه پژوهش هر كدام، قرآن را به مثابه رخداد زباني لحاظ كرده و مبتني بر روايات به بررسي شاخصه‌هاي آن در دوگانه «گفتار/نوشتار» پرداخته است. بررسي انجام گرفته نشان مي‌دهد قرآن كريم تلفيقي از شاخصه‌هاي گفتار (همچون حضوري بودنِ رابطه زباني، وابستگي زياد به واحدهاي زبرزنجيري) و شاخصه‌هاي نوشتار (مانند تعيّن پيشانزولي متن، يكسويه بودن ارتباط زباني) را دارا مي‌باشد.