درهم-تنيدگي كوانتومي رويكردي علمي به سوي دورنوردي انسان

نوشتار حاضر در پي آن است تا با مروري بر پديده دورنوردي از منظر كلاسيك و كوانتومي به اين پرسش‌ها پاسخ گويد كه آيا مي‌توان از دورنوردي كوانتومي براي ارتباطات فرا - سرعت -نور استفاده نمود؟ و آيا دورنوردي انسان امكان‌پذير است؟ بدين منظور، ضمن تبيين جايگاه نظري و تجربي دورنوردي، امكان‌پذير بودن اين پديده به صورت طبيعي يا تحت شرايط آزمايشگاهي مورد بحث قرار گرفته است. نتايج بررسي آخرين اطلاعات گردآوري شده از فعاليت مؤسسات پژوهشي معتبر در خصوص دورنوردي مواد و اشياء روشن مي‌سازد كه دورنوردي ذرات كوانتومي (اسپين‌ها، ...) هم‌اكنون نيز در آزمايشگاه‌ها به انجام رسيده است. ليكن در حال حاضر هيچ شواهد تجربي و تئوري منسجمي وجود ندارد كه دورنوردي يك شيء كه دربرگيرنده مجموعه‌اي از ذرات كوانتومي باشد را توصيف كند. البته، از آنجايي كه مطالعه تجربي سيستم‌هاي بزرگ كوانتومي به دليل دشواري بسيار آن تاكنون محقق نگشته، محتمل است كه در صورت مطالعه چنين سيستم‌هايي، اكتشافات هيجان‌انگيز پديد آيد. بدين ترتيب، پاسخ نهايي به اينكه آيا دورنوردي انسان‌ها حتي در تئوري ممكن است، را بايد به تدوين فرمول كامل فيزيك معطوف داشت؛ فرمولي كه بتواند نسبيت را با مكانيك كوانتومي پيوند دهد. تا آن زمان البته، مي‌توان چشم به ظهور كامپيوترهاي كوانتومي دوخت تا شايد سكوهاي توسعه ارتباطات كوانتومي و دورنوردي واقعي شوند.