مطالعه تطبيقي واقع گرايي از ديدگاه والتز و فردوسي

واقع گرايي سياسي كه در مكاتب مختلف فكري نقش قابل توجهي دارد، در علم سياست به عنوان سياست قدرت شناخته مي شود. واقع گرايان سياسي كه با مورگنتاو آغاز و با كنت والتز به بلوغ كاملي رسيد، سياست را علم كسب، حفظ و افزايش قدرت مي دانند و در راستاي تحقق مطلوب از ابزارهاي متعددي بهره مي گيرند. مفاهيم مقوم رئاليسم والتزي عبارتند از ذات پليد انسان، سياست افزايش قدرت، اجتناب ناپذير بودن جنگ و ساختار سلسله مراتبي نظام بين الملل. هريك از اين مفاهيم رويكردهاي هستي شناختي رئاليست ها را به تحولات نظام بين الملل جهت مي دهند. با مطالعه و بررسي مفاهيم سياسي شاهنامه فردوسي، به اشتراك نظري در مفاهيم به كار رفته در رئاليسم و شاهنامه پي مي بريم. نگارنده در پژوهش پيش رو با پذيرش چارچوب ذهني واقع گرايي والتزي و شناسايي مباني نظري آن، به مطالعه انديشه سياسي حكيم توس مي پردازد. بر اين اساس سؤال اصلي پژوهش عبارت است از اينكه نظريه واقع گرايي والتز تا چه اندازه با انديشه سياسي حكيم ابوالقاسم فردوسي قابل انطباق است؟ با توجه به سؤال اصلي پژوهش، اين فرضيه مطرح مي شود كه با توجه به حوادث دوران حيات و نابساماني اوضاع سياسي عصر فردوسي، حكيم توس با استفاده از حكايات و افسانه هاي پيشينيان به بيان ديدگاه نظري سياسي خود در خصوص ضرورت افزايش قدرت و تأمين امنيت ايران مطابق بامفروضه هاي اصلي واقع گرايي سياسي والتز اعتقاد داشته است.