بررسي تطبيقي مهم‌ترين مؤلفه‌هاي رمانتيسم در شعر شاملو و تاگور

تاگور از برجسته‌ترين شخصيت‌هاي ادبي هندي و جهاني به شمار مي‌رود كه شهرت اصلي او در شاعري است. شاملو نيز شاعر، نويسنده و مترجم ايراني است كه نمايندۀ اصلي شعر سپيد در زبان فارسي به شمار مي‌رود. آثار و اشعار تاگور و شاملو از ابعاد گوناگون ادبي، به‌ويژه مؤلفه‌ها و ويژگي‌هاي مكتب رمانتيسم قابل تحليل و بررسي است. هرچند به لحاظ جهان بيني، شرايط مكاني زماني و زباني متفاوتند، از نظر بعضي‌گرايش‌هاي فكري، ادبي و مضامين غنايي وجوه تشابهي دارند. شاملو و تاگور بيشتر از مكتب رمانتيسم متأثر شده‌اند. در اين جستار به شيوۀ توصيفي، تحليلي و ارزيابي كمي به بررسي تطبيقي مهم‌ترين مولفه‌هاي مكتب رمانتيسم، همچون: طبيعت، تخيل، فرديت، آزادي، سفر، نوستالوژي و عشق در شعر آنان پرداخته‌شده‌است. به‌طوركلي بسامد به‌ كارگيري سه مولفۀ طبيعت، رفتار انساني و طبيعت و فرديت در اشعارشان همسان است. هردو عاشق طبيعت بودند و از عناصر طبيعت براي خلق تصويرهاي تخيلي بهره برده‌اند؛ البته شاملو از عنصر خيال بيشتر از تاگور بهره‌گرفته‌است. هر دو به عشق معتقد بودند و به جز جنبه‌هاي جسماني معشوق به روح و پاكي او نيز نظر داشتند؛ تاگور بيشتر به عشق عرفاني پرداخته‌است. دغدغۀ هر دو آزادي انساني بود و مي‌كوشيدند، اصلاحاتي را در جامعه ايجاد كنند.هردو زندگي و مرگ را چون سفر دانسته‌اند.