شناسايي مؤلفه‌هاي معنايي مؤثر بر ايجاد و ارتقاي حس تعلق به مكان در دبيرستان‌ها ( نمونه موردي : دبيرستان هاي پسرانه منطقه ۱ تهران)

امروزه فرآيند توسعه و ساخت فضاهاي آموزشي بيش‌ازپيش به ابعاد كالبدي تمايل يافته و در مقابل انسان و ويژگي‌هاي او رنگ‌باخته‌اند.نتيجه اين امر گسستگي رابطه دانش آموزان با مدارس به‌صورت خاص و محيط آموزشي به‌صورت عام است.بدين ترتيب محصلين خود را هرچه كمتر جزئي از دبيرستان برشمرده و تعلقي به آن احساس نمي‌كنند،هدف اين پژوهش تبيين عوامل موثر برسطوح معنايي حاكم بر فضاي محيط آموزشي است كه مي‌تواند بر ايجاد حس تعلق به مكان دانش آموزان مؤثر باشد.روش تحقيق به‌صورت توصيفي و تحليلي و پيمايشي با استفاده از نرم‌افزار spss و Lisrel8.80 انجام‌شده و حجم نمونه آن دانش آموزان دبيرستان‌هاي منطقه1تهران 384 نمونه ميباشد.اين پژوهش با استفاده از تكنيك تحليل عاملي تأييدي درصدد تعيين اين مسئله است كه آيا تعداد عامل‌ها و بارهاي متغيرها كه روي اين عامل‌ها اندازه‌گيري شده است،با آنچه در تئوري مشخص‌شده هماهنگ است يا خير.با توجه به نتايج حاصل از تحليل عاملي تأييدي،ضرايب استانداردشده درسطح قابل‌قبول و نسبتاً بزرگي هستند.از طريق مدل ساختاري sem نيز اين نتيجه برآورد شد كه بيشترين ارتباط و پيوستگي بين مؤلفه‌ ذهني با ميزان بار عاملي 0.76 و در رتبه دوم مؤلفه‌ فيزيكي با ميزان بار عاملي 0.63 و درآخر مؤلفه‌ آموزشي با ضريب استاندارد 0.58 با ايجاد و ارتقا حس تعلق به مكان در دبيرستانها، برقرار است.در پايان مدل مفهومي تحقيق با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري ترسيم شد واز طريق رگرسيون اين نتيجه حاصل شد كه مؤلفه‌هاي ذهني، فيزيكي و آموزشي؛ 43 درصد از واريانس ايجاد حس تعلق به مكان در دبيرستانهاي منطقه1تهران را پيش بيني مي كنند.