ارزيابي تاب آوري شهر شيروان در مواجه با زلزله

تبيين رابطه تاب آوري در برابر سوانح طبيعي در واقع نحوه تأثيرگذاري ظرفيت هاي اجتماعي، اقتصادي، نهادي و كالبدي در افزايش تاب آوري در جوامع است. بر اين اساس هدف پژوهش حاضر، بررسي ميزان تاب آوري شهر شيروان در مواجه با زلزله است. روش تحقيق اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر نوع داده ها، اسنادي و ميداني و از نظر نحوه اجرا به صورت پيمايشي است. در پژوهش حاضر، با در نظر گرفتن ساختارهاي كالبدي، اجتماعي، نهادي و اقتصادي دخيل در برابر زلزله در قالب 26 شاخص و 4 بعد اصلي (كالبدي، اقتصادي، اجتماعي و نهادي) به ارزيابي تاب آوري شهر شيروان در مقابل زلزله پرداخته شده است. در اين راستا براي تعداد 30 نفر از كارشناسان شهرداري شهر شيروان و متخصصان مرتبط با موضوع، به روش نمونه گيري ساده و هدفمند پرسشنامه توزيع و تكميل شد و با استفاده از نرم افزار Expert Choice و GIS و با بهره گيري از مدل هاي تصميم گيري چندمعياره ي وضعيت تاب آوري شهر شيروان مشخص شد. يافته هاي تحقيق نشان داد كه ميزان تاب آوري شهر شيروان بر اساس تلفيق شاخص هاي مورد سنجش در 65.4 درصد از شهر پايين و تنها در 19.2 درصد از شهر ميزان تاب آوري بالا است. به عبارت ديگر، در 17 محله از 26 محله شهر شيروان ميزان تاب آوري در مواجه با خطرات ناشي از زلزله پايين است و تنها در 5 محله شهر ميزان تاب آوري بالا است. بنابراين نتايج نهايي تاب آوري شهر شيروان در 19.2 درصد از شهر بالا، در 15.4 درصد متوسط و در 65.4 درصد از شهر پايين است. در مجموع نتايج حاكي از آن است كه تاب آوري شهر شيروان در وضعيت نامناسب و نامطلوبي قرار دارد و ميزان تاب آوري در اين شهر در مواجه با خطرات ناشي از زلزله پايين است.