مطالعه تطبيقي تأثيرگذاري عوامل كالبدي-اجتماعي در كيفيت زندگي ساكنان گونه هاي مختلف مسكن در شرايط قرنطينه(نمونه موردي: شهر تهران)

مسكن به عنوان نياز اوليه بشر و تأمين كننده حس رضايتمندي او نقش اساسي در بهبود كيفيت زندگي ايفا مي كند. در اين شرايط كه »قرنطينه خانگي يا طرح فاصله‌گذاري اجتماعي « تنها راه قطع زنجيره انتقال معرفي شده، اين تحقيق به دنبال بررسي عوامل كالبدياجتماعي در كيفيت خانه هاي امروزي(شامل انواع گونه هاي مسكن) براي حضور طولاني مدت انسان ها در شرايط قرنطينه است. در اين مقاله تلاش شده است تا شاخص ها و مؤلفه هاي كيفيت گونه هاي مختلف مسكن استخراج گردد و تأثير هر يك از عوامل در تحمل شرايط قرنطينه در گونه هاي مختلف مسكن تهران بررسي گردد. روش بر اساس هدف كاربردي و از نظر ماهيت توصيفيتحليلي و با تكنيك تطبيقي است. جهت گردآوري اطلاعات از روش اسنادي و ميداني و پرسشنامه استفاده شده است. براي تحليل داده ها از آزمون T تك نمونه اي و آزمون ميانگين و جهت بررسي نرمال بودن داده ها از آزمون كولوموگروفاسمرينوف استفاده‌ شد. جامعه آماري تحقيق شامل ساكنان گونه هاي مختلف مسكن در تهران به تعداد 381 نمونه مي باشد. سنجش شاخص هاي تحقيق با طيف ليكرت و با ميانگين مفروض 3 و تعداد 3 شاخص و 9 مؤلفه و 49 سنجه انجام شده است. اين شاخص ها شامل شاخص هاي كالبدي، اجتماعي، فرهنگي هستند. طبق نتايج به دست آمده مجتمع هاي مسكوني داراي بيشترين سطح رضايت(ميانگين 4.41) از عوامل كالبدياجتماعي در كيفيت زندگي ساكنان گونه هاي مختلف مسكن در شرايط قرنطينه مي باشند. ميزان شاخص هاي اجتماعي، كالبدي و عملكردي در مجموع براي گونه ي مجتمع مسكوني وضعيت بهتري را نشان مي دهند. با جمع بندي اين شاخص ها و بررسي كلي عوامل كالبدياجتماعي در كيفيت زندگي ساكنان گونه هاي مختلف مسكن در شرايط قرنطينه؛ مشخص شد كه مسكن آپارتماني داراي كمترين ميزان رضايت(3.77) از عوامل كالبدي اجتماعي كيفيت زندگي خود در شرايط قرنطينه است. در انتهاي پژوهش پيشنهاداتي براي بهبود كيفيت زندگي ساكنان گونه هاي مختلف مسكن در شرايط قرنطينه با توجه به ابعاد كالبدياجتماعي ارائه گرديد.