ارزيابي ميزان تأثير ارتباط فرم بنا و خيابان بر الگوهاي رفتاري انسان در فضاهاي فيزيكي شهري، مورد مطالعاتي: خيابان ولي‌عصر (عج) شهر تهران

پژوهش حاضر ميزان تأثير ارتباط فرم بنا و خيابان را بر الگوهاي رفتاري انسان در فضاهاي فيزيكي شهري مورد ارزيابي قرارد داده است، وجود ارتباط بين فرم بنا و خيابان در انسجام فضاها و كيفيت‌مندي آن شرطي اساسي است. درك ارتباط فضاها و تعيين معيارهاي ارزش‌گذاري كيفيت آن‌ها توسط شهروندان نقش مهمي در الگوهاي رفتاري آنان ايفا مي‌كند. فرضيه‌ پژوهش مدعي است كه ميزان ادراك و معيارهاي ارتباط فرم بنا و خيابان متفاوت است و ميزان تأثير آن بر الگوهاي رفتاري نيز متناسب با مكان و فرهنگ بهره‌وران از فضا متفاوت خواهد بود. گزاره نظري حاضر در دو سكانس از خيابان ولي‌عصر (عج) شهر تهران مورد آزمون واقع شده است؛ كه اين سكانس‌ها شامل، (سكانس اول: از ميدان ولي‌عصر (عج) تا چهارراه ولي‌عصر (عج) و سكانس دوم: از ميدان راه‌آهن تا چهارراه مولوي) مي‌باشند. روش تحقيق پژوهش حاضر در سطح نظري از نوع روش تحقيق توصيفي-تحليلي و در سطح تجربي با بهره‌گيري از روش پيمايشي است، كه در چارچوب منطق فازي انجام گرفته است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، بين ميزان ارتباط فرم بنا و خيابان با الگوهاي رفتاري انسان، هم‌تغييري وجود دارد، ولي معيارهاي ارتباط فرم بنا و خيابان در فضاهاي فيزيكي شهري در فضاهاي مختلف بر حسب ميزان و نوع رفتار شهروندان متفاوت است و بر اساس تفاوت‌هاي فرهنگي بين شهروندان و خصوصيات فضاي شهري سكانس‌هاي مختلف خيابان ولي‌عصر (عج) تهران، ميزان تأثير ارتباط فرم بنا و خيابان بر الگوهاي رفتاري انسان در آن‌ها متفاوت است. نتايج پژوهش همچنين نشان مي‌دهد كه ارتباط معناداري ميان فرم اصلي فضاي جلويي بناها و حس مالكيت فضا وجود دارد و گاهي فرم ورودي‌ها حس تعلق به آن را تقويت مي‌كند اما شهرونداني كه فعاليت و سكونت خود را موقتي مي‌بينند يا اين‌كه صرفاً در حال عبور از فضا و يا نظاره‌گر آن هستند، تمايل آنچناني به رفتارهاي مرتبط از خود نشان نمي‌دهند.